Natuurmomenten

Kikker in minivijver

oktober 2012
Jaaaa, het is gelúkt! Hoe blij kun je zijn. Ik heb gewoon een kikker in m’n minivijver.
Het vijvertje dat ik zo nodig per se, direct, onmiddellijk, meteen wilde hebben nadat zich een paar maanden geleden plotseling een kikker gemeld had in de tuin. Het vijvertje dat ik zodoende zelf op een regenachtige dag – want natuurlijk kon ik niet nog even een dagje wachten – gecreëerd had door een cementbak in te graven. Het vijvertje waarvan ik vond dat er toch ook een kikkerhuis bij in de buurt moest staan. Het vijvertje waar zodoende al een paar dagen later een kikkerhuis bij in de buurt stond, waardoor ik zelf toch ook wel even dacht: Mar, nu ben je echt een beetje doorgeslagen…

Maar leuk zijn ze wel
Minivijver en kikkerhuis

Mini vijver voor de kikkers
Kikkerhuis

Inzet wordt beloond
vrijdag 19 oktober: Na een uurtje sportschool kwam ik vanmorgen voldaan de woonkamer weer ingelopen. Met m’n jas nog aan, had ik vriendin Bo aan de telefoon en al babbelend met inmiddels één arm uit de mouw van m’n jas, liep ik naar het raam om zoals gewoonlijk de tuin in te kijken. Het eerste wat mijn aandacht trok, was gespartel in de vijver en terwijl ik naar Bo luisterde, dacht ik: O nee, dat is toch geen vogeltje dat in het water is gevallen en er nu niet meer uit kan komen? Moet ik te hulp schieten? Om in diezelfde seconde een aantal vreemde pootjes te zien. Pootjes die bepaald niet bij een vogel hoorden, maar bij een… kíkker.

“Oooooh Bo, stop. Even onderbreken. Ik heb een kíkker! Er zit een kíkker in m’n vijver, aaaah, het is gewoon gelúkt, gááf!” Als een debiel rende ik door de kamer, met ogen die op zoek waren naar een camera die nergens bleek te liggen. Met m’n jas nog steeds aan één arm bungelend, stormde ik met de telefoon aan m’n oor de trap op naar m’n werkkamer. Ook daar géén camera.
“M’n camera, waar is m’n camera, ik kan m’n camera niet vinden,” galmde ik door de telefoon met aan de andere kant van de lijn een lachende vriendin: “Haha wat leuk dat ik de primeur heb en de vliegende reporter live bezig hoor.” Ondertussen denderde ik de trap weer af, om me beneden opeens te herinneren dat m’n camera in m’n tas zat.
Met de camera in de ene hand, de telefoon met vriendinlief in de andere en m’n jas inmiddels uit, hing ik boven het vijvertje. Zou de kikker er nog zijn?

Ja hoor, daar zwom hij. Té leuk!
Al gauw kwam hij weer boven water, waar hij ontspannen geleund tegen een grote kei rechtop bleef zitten. Bo leefde vanaf de andere kant van de lijn helemaal mee en kwam met de naam Harry aanzetten. Ik kon me daar helemaal in vinden.

Mensen, dit is Harry de bruine kikker.

Een bruine kikker in onze mini vijver

Een close-up.

Een bruine kikker in onze mini vijver

Twee uur en een lekkere douche later stond vriendin Maddy voor de deur: “Mad, ik heb een kikker, kom kijken!”

When Maddy met Harry

'When Harry met Maddy'

De toon was gezet en Mad en Maat (door vriendinnen van vroeger word ik nog steeds Maat genoemd ) gingen in een opperbeste stemming richting Tuincentrum Osdorp voor een gezellige lunch!

* Harry is overigens best groot, dus het zou ook zomaar zo kunnen zijn dat Harry eigenlijk een Harriët is (de kikkerdames zijn groter dan de kikkerheren). Maar goed, voor nu is het wat mij betreft gewoon een Harry.

Dit verhaal en meer in Gefladder deel 1: Natuur met een knipoog


Een ander kikkerjaar