Moederinstinct

mei 2010
Al de hele dag keek ik bedenkelijk naar de tuin. Naar het nestkastje om precies te zijn. Ik had de koolmeesjes namelijk al de hele dag niet gezien, terwijl ze juist steeds af en aan vlogen met allerlei lekkere hapjes (gatver) voor hun kindjes die je flink hoorde piepen als je in de tuin stond. Zo’n leuk gezicht en gehoor. Maar er gebeurde die dag dus niets. Die zijn dood, vertelde mijn moederinstinct…

Inspectie
De volgende ochtend zag ik een koolmees aan komen vliegen. Gelukkig, alles is nog goed. Dácht ik. Maar het beestje hing alleen maar even voor de ingang van het kastje, keek naar binnen en vloog weg. Meteen daarna kwam van de andere kant de andere koolmees eraan die ook níet naar binnen ging, maar alleen maar even keek om vervolgens ook weg te vliegen om niet meer terug te komen. Ze zijn écht dood, ging er door me heen.

Toch wachtte ik nog een paar dagen voor ik het
nestkastje ook daadwerkelijk openmaakte.

Even later kwam er van achter de schutting opeens een specht te voorschijn. Huh? Wat doet díe hier nou weer, ging er door me heen (want omdat ik geen eten meer had hangen, had ik de spechten al een tijdje niet meer gezien; opmerkelijk dat er nu dan opeens wel weer een verscheen). De specht ging óók aan het nestkastje hangen, keek naar binnen en vloog weg.
Wat bizar.

Waar anderen nog opperden dat de kleintjes wellicht al uitgevlogen waren, wist ik wel beter. Toch wachtte ik nog een paar dagen voor ik het nestkastje ook daadwerkelijk openmaakte. Verbaasd was ik niet, toen bleek dat de baby koolmeesjes inderdaad dood waren. Het verbaasde me wel dat ze er zo ontzettend mooi en perfect uitzagen. Aaaah, zo zielig… Aan de ene kant misschien raar dat ik een foto van ze gemaakt heb, maar aan de andere kant ben ik er ook wel blij om. Het zijn tóch mijn eerste gevleugelde kindjes. Jeetje…