Natuurmomenten

Egels in de Dapperstraat

Na de open dag van de Egelbescherming & Eekhoornopvang volgde een fijne mailwisseling met mevrouw Poel-Hellinga, waarbij zij onderstaande anekdote voor Gefladder meestuurde.

Tekst: Els Poel-Hellinga

Telefoon bij Stichting Egelopvang Amstelveen:
“Ach mens, alsjeblieft, d’r zit er één in de kast en ik ben d’r zo bang van!”
Hierop volgde de logische vraag: “Wát zit er in de kast?” (want er werden ook wel eens merels, jonge eendjes en poezen aangeboden).
“Een egel natuurlijk! Hij zit er al dagen en ik ben d’r zo bang van…”
“Hoe komt hij dan in die kást?!”
“Nou gewoon, uit de tuin en door de keuken. Zo ist ie weg en zo zit ie er weer!”
“Maar u doet ’s avonds toch wel de tuindeur dicht?”
“Nee dat ken niet, want die moet ‘s nachts openblijven. Maar ik ben d’r zo bang van.”

De tuindeur/keukendeur moet 's nachts open blijven in de Dapperstraat...

Naar de Dapperstraat
Mevrouw bleef meters achter me staan terwijl ik een kerngezonde, kilozware egel stoorde; in de gangkast had het diertje een zeer luxueus plekje gecreëerd van lappen en een fleurige handdoek. De kastdeur, beloofde ze, zou ze ‘s nachts dichtdoen, maar de tuindeur moest openblijven, want anders ‘vloog het haar zo an’.
Voorzichtig suggereerde ik dat er net als egels ook ménsen zijn die ‘s nachts actief zijn, maar ze was niet bang uitgevallen, zei ze…

In de gangkast had de egel een zeer luxueus plekje
gecreëerd van lappen en een fleurige handdoek

Een week later ging de telefoon. Ja, zij was het weer. Ze vond het echt verschrikkelijk om weer te moeten bellen, maar… d’r zat er weer één. En nee, de kast was dicht, dat had ze beloofd, maar nu zat hij erónder. Onder een andere kast en ditmaal was het goed raak; de egel zat muurvast in het tapijt! Hij was door een klein spleetje onder een kast gekropen die stampvol met porselein stond. En o hemel, ze was hartpatiënt, wat moest ze doen?

Wederom naar de Dapperstraat
Toevallig, héél plezierig, kwam de buurman langs. De beslissing was snel genomen: de kast moest opgetild en daarom eerst leeggehaald worden. Scherven brengen geluk, maar je kunt natuurlijk ook overdrijven. Voorzichtigheid was dus geboden.
Terwijl we door mevrouw werden aangemoedigd en vreselijk in de weg werden gelopen – met een hand op haar hart en roepend dat ze d’r zo nerveus van werd – werden alle kopjes, schoteltjes, vaasjes en ondefinieerbaar spul ergens uitgestald. Vervolgens tilde de buurman de kast op en plukte ik de inmiddels zwaar gestreste egel uit het tapijt.
Een voorzichtige suggestie om toch maar de tuindeur ‘s nachts dicht te doen, werd getorpedeerd: haar moeder had er 35 jaar gewoond en d’r was nooit niks gebeurd!

Het wachten was tot uiteindelijk alle egels uit de buurt – via de huiskamer van mevrouw M. – in het Amsterdamse Bos zouden belanden…