Verhuisd

Oktober 2009
Sinds we in augustus zijn verhuisd naar een huis met een tuin, zo goed als naast het Sloterpark (het gedeelte Ruige Riet), lijk ik alleen nog maar over vogels te kunnen praten. Die blijken hier namelijk non-stop, in alle soorten, de tuinen te bezoeken. Het gevolg is dat ik constant voor het raam naar buiten sta te kijken. Het volgende scenario tijdens een telefoongesprek komt dan ook steeds vaker voor:

“Mar, wat hoor ik nou?”
“Huh, wat?”
“Hoor ik nou geklik? Ben je nou terwijl we aan het praten zijn, gewoon foto’s aan het maken?”
“Ehm, ja.”
“Laat me raden, van die vogels zeker!”
“Hihi, ja sorry… ze zijn ook zó leuk. Nu zijn ze weer aan het ruzie maken. Een vrouwtjes merel is boos op het roodborstje, omdat…”

En daar ga ik dan weer, wederom babbelen over die vogels.

Vogeltuin?
Tja, de woning staat slechts 5 minuten bij ons oude huis vandaan, maar een tuin maakt alles totaal anders. Ook wanneer ik nu in het park loop – hetzelfde park als voorheen – zie ik ‘opeens’ veel meer; ongemerkt ben ik met meer aandacht om me heen gaan kijken. Stiekem ben ik ook steeds meer ’tuin’ in de tuin aan het creëren – wat door de vogels bijzonder gewaardeerd wordt – en ben ik een grote liefde voor het tuincentrum aan het ontwikkelen. Het hebben van gevleugelde vrienden, doet een mens gewoon ontzettend goed. Ik ben om!