Ei voor mij

april 2011
In het jaargetijde van de vogeleitjes, gaan mijn gedachten weer naar hem. Naar Egbert. Egbert was het duivenei dat ik als jong meisje – in 1981? – eens gevonden had en waarvan ik hoopte dat het uit zou komen. Af en toe legde ik m’n ei in een theedoek gewikkeld onder een lamp, omdat ik gelezen had dat dat nodig was, en wanneer ik wegging nam ik Egbert met me mee.

Je voelt ‘m al: Egbert is nooit uitgekomen en zodoende altijd een ei gebleven. Hij is het enige ei waar ik ook vandaag de dag nog warme gevoelens voor heb!