Geadopteerd winterkoninkje
juni 2014
Een aantal weken geleden kwam ik via de e-mail in contact met David Sambrée uit België. En dan blijkt toch altijd wel weer, dat elk huisje z’n kruisje heeft (of elk nest de pest, het is maar hoe je het noemen wilt). Davids verhaal ging over een door de ouders verlaten nest met zéven winterkoninkjes! Vijf waren overleden en een zesde dode volgde snel. In een poging de laatste jonge winterkoning, ‘Laurel‘, van een wisse dood te redden, nam David de zorg op zich. En dat deed hij vol overgave…
David Sambrée: “Ik was door mijn tuin aan het wandelen, toen ik vlak onder de nestkast plots twee dode baby’s op de grond zag liggen. Ik heb me goed verstopt en een tijdje gewacht om te kijken of vader en moeder terug zouden komen, maar nee. Toen heb ik besloten een kijkje in het nest te nemen en vond daar nog drie dode jongen én twee levende! De ene levende was dun en de ander dik(ker), met als logisch gevolg dat ik ze de namen Laurel en Hardy gaf ;-)
David met de pasgeboren winterkoningen Laurel & Hardy
Hardy ging snel dood, maar kleine Laurel deed ’t goed. Na twee weken intensieve zorg was Laurel zelfs al een klein beetje aan het vliegen. Ik dacht, hij kan nu bijna vliegen, dus is het tijd om hem te leren drinken. Zodoende liet ik een paar druppels water in zijn bek vallen en hij gaf de indruk dat hij het leuk vond, maar… vanaf dat moment is het misgegaan! Hij – die al niet zo veel at – wilde niet meer eten en ging raar doen, steeds met z’n bek open. Vervolgens is hij ’s avonds doodgegaan.
Terwijl ik dit schrijf, springen de tranen me weer in de ogen. Ik was er echt kapot van, geloof me. Dat doe ik dus nooit meer! Minimaal één keer per uur was ik bij hem. Gewoon om te checken of alles oké was, hem eten te geven, het nest proper te maken en om hem te strelen.
Hij ging ook overal mee naartoe: naast me in de auto richting het restaurant waar ik werk (50 km van huis), op mijn diepvries (op ’t werk), ’s nachts naast mijn bed… Zo ging dat twee weken lang. En dan opeens moeten beseffen dat zijn dood waarschijnlijk mijn fout was, omdat ik hem die paar druppels water gegeven heb!
Enfin, dit was het verhaal van de meest pijnlijke 10 gram uit mijn leven…”
David stuurde ook: the bird watcher
* * *
Ondanks het trieste einde van kleine Laurel, deed het me ook weer met een glimlach denken aan toen. Kennen jullie ze nog? Wat keek ik vroeger vaak en graag naar deze heren: Laurel & Hardy (oftewel Stan & Ollie)