Groen getreiter

september 2015
Kom op, wees eerlijk. Eén keer in je leven heb je je vast wel eens schuldig gemaakt aan dat getreiter: propjes gooien. Om dan vervolgens te doen alsof je neus bloedt, waarbij je dan de grootste lol hebt als de getroffene verrast – of misschien wel lichtelijk geïrriteerd – om zich heen kijkt, op zoek naar de dader.

Ergens tijdens het wandelen vorige maand, was ikzélf de getroffene. Nietsvermoedend liep ik onder een boom door, toen ik ‘pok’ geraakt werd. Eerst dacht ik nog dat ik het me verbeeldde, maar meteen al kreeg ik een tweede ‘pok’ op m’n kop. Ik keek de boom in, zag niets, veegde voor de zekerheid met m’n hand over m’n hoofd en gaf er verder geen sjoege meer aan. Tót een paar dagen later.

Groene pestkop
Wederom was ik aan het wandelen, maar dit keer zag ik het al ruim van tevoren gebeuren. Uit een boom waar ik over een paar tellen onderdoor zou lopen, zag ik allemaal ditjes en datjes vallen. Met een frons kwam ik dichterbij en dacht meteen aan een paar dagen eerder; ik had het me dus tóch niet verbeeld. Van onder de boom tuurde ik naar boven terwijl er van alles naar beneden bleef vallen, maar… ik zag toch werkelijk helemaal niets. Huh?

Heen en weer lopend onder die boom, bleef ik maar zoeken en zoeken, tot opeens… ik iets roods zag. Een snavel. Krijg nou wat, de dader was een halsbandparkiet!

Haha, met z’n schutkleur had ik de groene pestkop totaal niet in de gaten gehad. Onverstoord ging hij verder met takjes en bolletjes van de boom knabbelen.

Na nog even van die malle parkiet genoten te hebben, liep ik met een grote glimlach verder. Groen doet goed!

PS. Ik heb nog steeds geen flauw idee wat voor boom dit eigenlijk is.
Een pestboom of treiterwilg misschien?