Groene specht schiet in de lach
De grapjas van het grote natuurtheater
Het is voorjaar en de grote bonte spechten vliegen je hier in de buurt aan alle kanten om de oren. Letterlijk. Ze sjezen in paartjes achter elkaar aan, van boom tot boom en weer terug. Hilarisch om waar te nemen én om te kunnen concluderen dat ze hier met vele zijn. Het hele jaar door laten ze zich volop zien en horen.
De groene specht doet het net een beetje anders. Die laat zich niet zo graag zien. Horen, doe je hem wél, waardoor je weet dat ook deze spechten met vele zijn. Hun kenmerkende gelach klinkt door de hele omgeving en ik kan je vertellen… dat is behoorlijk frustrerend. Waarom? Omdat je ze natuurlijk ook graag wilt zíen (om als het even kan, op foto of video vast te leggen). Helaas, je wordt dan gewoon uitgelachen waar je bij staat.
Meestal zie je de groene specht ergens op een grasveld of tussen de tegels zoeken naar lekkers. Hij kan helemaal losgaan op een voedzame hoop sappige miertjes. Nu in de lente echter, zie je ze net als de andere vogels tussen de bomen sjezen. Met z’n tweetjes, want met die lentekriebels, hebben ook zij de kolder (of beter gezegd: de voortplantingsdrift) in de kop.
Nu keek ik een paar dagen geleden gelukkig nét op het juiste moment omhoog. Zag ik dat nou goed? Met m’n zakcameraatje zoomde ik zo ver mogelijk in en… ja hoor, daar zat hij hoog in de boom, de groene specht. Dit keer was het dus weer mijn beurt, om als laatste te lachen!
Het is een mannetje (onder de zwarte vlek onder het oog, heeft het mannetje een rode vlek)
Een dag later, nog maar net begonnen aan een ochtendwandeling, werd ik aan de rand van het park aangesproken door een jongeman, die duidelijk ergens liep waar hij nooit eerder gelopen had. Hij vroeg of ik de weg wist naar de bushalte waar de bus naar Schiphol kwam, want door opgebroken straten en omleidingen, wist hij nu de weg niet meer. En terwijl ik hem uitlegde hoe hij kon lopen… zag ik zó voor ons langs, twee groene spechten in duikvlucht het fietspad oversteken!
Potverdepotverdepotver, ging het door me heen. Dit had ik willen filmen! Maar ik liet niets van mijn ergernis aan de jongeman blijken en wees hem geduldig de weg. Híj kon immers ook niet weten dat ik met een missie op pad gegaan was.
Na een blokje om met vele andere mooie natuurmomenten, begon ik aan de laatste 100 meter naar huis. En ja echt… hoog, hóóg in de boom – wederom te midden van halsbandparkieten en grote bonte spechten – viel mijn blik opnieuw op die grappenmaker. Het werd zelfs nóg mooier, want terwijl ik hem in beeld had, liet hij duidelijk van zich horen (bij minuut hoor je de specht). Wat een cadeautje!
Op minuut 0:19 hoor je hem lachen…
- maart 2015: de groene specht, eindelijk
