Groenling van raamslachtoffer tot troetelkind
april 2015
Tijd voor een koffiepauze, dacht ik toen ik de kamer in kwam lopen. Een groenling dacht daar anders over, want BOEM!, hij knalde in volle vaart tegen het raam. Nu gebeurt dat wel vaker met die vogels: op het moment dat ze ergens van schrikken, kijken ze niet meer op of om, maar vliegen als een dolle Dries zomaar een kant op. Tegen het raam bijvoorbeeld. Vaak zie je de veertjes en/of de afdrukken van de vleugels nog zitten.
Toch loopt het meestal goed af. Dan nemen de vogels plaats op de schutting of een tak, waar ze hun kop schudden over hun eigen stommiteit. Soms echter, is zo’n vogel flink groggy en heeft dan echt even de tijd nodig om van een horizontale status weer naar een verticale te komen. Maar die groenlingen… op de een of andere manier is zo’n knal tegen het raam ze vrijwel altijd fataal. Hier in de tuin tenminste wel: tuin vol groenlingen.
EEN ZONNIGE MIDDAG…
14.41 uur – Op zijn rug, met zijn pootjes in de lucht spartelend, lag jongeman groenling op de grond. Voorzichtig pakte ik hem op, ondertussen troostende woordjes brabbelend en hopend dat hij het zou overleven.
De arme ziel was volledig van de wereld en voorzichtig liet ik wat water uit een van de waterbakjes op z’n koppie druppelen. Het ging allemaal volledig aan hem voorbij.
Ik dacht dat het misschien wel beter voor hem zou zijn om op een rustig plekje bij te komen, maar de groenling viel niet met zijn neus in de boter, maar met zijn snavel in de potgrond. Het ontbrak hem daarbij aan kracht om zijn kop weer omhoog te krijgen. Geen goed idee dus.
Zo stik je nog, dacht ik.
Blijf dan maar liever bij mij, dan kan ik je in ieder geval beter in de gaten houden.
Zodoende gingen we er samen maar bij zitten.
Aan koffie werd op dat moment niet meer gedacht.
Veilig in het kommetje dat ik van mijn hand gemaakt had – en waar groenling niet in om kon vallen – kon hij beetje bij beetje tot zijn positieven komen.
Natte polsen, natte pootjes?
Wanneer ik mijzelf niet zo lekker voel, vind ik het altijd verfrissend om m’n polsen even onder de koude kraan te houden. Met het idee dat dat voor de groenling wellicht ook zou gelden, liet ik hem af en toe even pootjebaden. Of het hielp, weet ik niet. Het leek er eerder op dat die kleine groene alleen maar dacht: wat gaat ze nú weer met me doen?! Tja, het was goed bedoeld.
Zoals kleine kinderen moe worden van zwemmen, zo raakte de groenling vermoeid van het pootjebaden. Hij doezelde daarna dan ook weer lekker weg.
Toch leek hij die verfrissende tussendoortjes steeds meer te waarderen.
Ook begon hij weer wat helderder uit zijn ogen te kijken.
Het was wel heel speciaal hoor, zo met z’n tweetjes.
De groenling keek me aan wanneer ik tegen hem sprak, keek om zich heen wanneer hij vogels hoorde zingen en… leek het steeds meer naar zijn zin te hebben.
Een heerlijk troetelkind
Tussen de bedrijven door liepen we rondjes door de tuin. En hoewel groenling de ruimte had om gewoon weg te vliegen, bleef hij zitten waar hij zat. Op mijn hand.
Dat hij niet weg wilde, is heel duidelijk te zien in het filmpje onderaan de pagina; zo schattig.
15.57 uur – Af en toe had de groenling een terugval. Dan keek hij weer wat moeilijk uit zijn ogen. Toch bleven we onze rondjes door de tuin maken, want dat leek hij wel interessant te vinden.
Kikker had ondertussen ook in de gaten dat er ‘iets’ aan de hand was. Hij kwam vanuit zijn hol (de spleet tussen de kei en de bak) omhoog, om met zijn kop boven water met eigen ogen te kunnen zien hoe de groenling vertroeteld werd.
Tsss, wat een aanstellerij, leek kikker te denken.
Maar groenling trok zich daar niets van aan. Die genoot van alle aandacht!
Perfecte schutkleur
16.12 uur – En toen opeens – dit is ook een leuk moment in het filmpje – voelde de jongeman zich sterk genoeg om zijn vleugels weer uit te slaan. Een paar slagen verder landde hij op een beschut plekje waar hij nog wat verder op krachten kon komen. Met zijn perfecte schutkleur zat hij daar wel goed. Kijk maar goed op de foto: de groenling zit recht voor je, met zijn snavel knus tussen zijn veertjes gestoken.
Inmiddels kwam de trek in koffie in alle hevigheid terug. Een bakkie, ja lékker! Waarbij ik wél die ene struik in de tuin in de gaten bleef houden, want helemáál gerust, was ik nog niet.
Een hele tijd later – 17.45 uur – keek ik op het juiste moment naar buiten.
Hè hè, er zat eindelijk wat beweging in de kleine man!
En ik had dat nog niet gedacht of ‘floep’, daar fladderde de groenling naar het voederhuisje op nog geen meter afstand. Meneer was duidelijk aan versterking toe: eten!
18.28 uur – Nietsvermoedend liep ik met een trommel voer naar buiten om de vogels nog een laatste snack te geven. De groenling was als het ware alweer vergeten. Dát avontuur was afgelopen… dácht ik. Nou, ik schrok me rot!
Want daar zat hij hoor, vlak voor m’n neus in het hangende voederhuis. Meestal vliegen groenlingen bij het minste geluid of beweginkje al verschrikt weg, maar meneer hier niet (zou hij me nog herkennen?). Voorzichtig kwam ik met een schepje pitten en vlokken dichterbij…
De groenling maakte aanstalten om weg te vliegen, maar bedacht zich halverwege. Zo bleef hij even zitten, met zijn ene helft ín het huisje en met zijn andere helft eruit. Mij de kans gevend om toch nog even snel die camera weer tevoorschijn te halen.
Zich niets van mij aantrekkend, draaide de groenling zich om en begon op z’n gemak te eten.
Ja, hij was de grote BOEM echt te boven gekomen!
Na een laatste blik van verstandhouding namen we afscheid van elkaar.
Ik ging naar binnen en de groenling… die zag ik met een sterke, strakke vleugelslag de prachtige magnolia van de buren in vliegen. Dat is met recht een ‘mooi’ einde van dit verhaal!
Dit verhaal en meer, vind je in het boek
Groene tijden, slechte tijden
THE MOVIE