Grote groene sabelsprinkhaan

Een tragische ontknoping

september 2012

Tijdens een mooie eerste herfstwandeling, kwam ik mevrouw Corry (ook wel Sarah Cornel genoemd) tegen, met in haar fietsmand hond Saartje. Corry liep een stukje met me mee om vervolgens plotseling ‘stop!’ te roepen.
Ehm what’s up, dacht ik. Waarna ik haar door haar knieën zag gaan. Aha, een sprinkhaan op het fietspad. Maar niet zomaar een sprinkhaan vertelde Corry, het was een sabelsprinkhaan (tot dat moment kende ik van een spreekbeurt van vroeger alleen de sabeltandtijger, maar een sabelsprinkhaan bestond dus ook).

De sprinkhaan was groot, groen en… op gevaarlijk terrein. Ze zou toch zomaar aangereden kunnen worden op het fietspad. Voor mevrouw Saar reden genoeg om de sprinkhaan liefdevol het groen in te werpen.

Slechts een paar meter verder gelopen, klonk wederom een “Stop!”. Dit keer was ik voorbereid en keek zodoende meteen naar beneden. Wéér een sabelsprinkhaan. Dit keer een dode.
Ik pakte hem op en maakte met m’n andere hand nog wat foto’s. Jee, hij was nog helemaal gaaf en van zo dichtbij nóg mooier.

Zowaar zonder angst, pakte ik hem op om hem wat beter te kunnen bekijken. Het diertje was nog helemaal gaaf en van zo dichtbij nóg mooier. Wat een ontdekking. En toen zag ik het opeens ook helemaal voor me…

De dode grote groene sabelsprinkhaan

Die eerdere sprinkhaan was moeder de vrouw, die bezorgd op zoek was naar haar man: “Klaas, Klaas, waar blijf je nou?! Het eten wordt koud!”

Agossie, en dan blijkt Klaas dus gewoon dood aan de kant van de weg te liggen. Dan eindigt zo’n wandeling door het park toch wel een beetje sneu.

Saar en ik legden Klaas onder een boom neer, zwaaiden elkaar gedag en gingen ieder ons weegs.
In gedachten was ik bij de groene weduwe.