Hardlopen met of zonder

februari 2013
Het is toch om gek van te worden? Je zou bijna denken dat ze me in de maling nemen. Steeds weer tijdens het hardlopen, kom ik de leukste momentjes tegen. Kun je je voorstellen hoe irritant het is om dan geen camera bij de hand te hebben?

Beetje boos
Zo’n anderhalve week geleden liep ik al zwetend richting de kinderboerderij. M’n ronde zat er bijna op, toen daar op de hoek, op het grasveld, de ooievaar stond. Zo voor m’n neus. Ze maakte heel even aanstalten om weg te vliegen, maar deed dat niet. Hierdoor zag ze er nóg reusachtiger uit. Machtig mooi. Maar eigenlijk ben ik gewoon een beetje boos op haar, want wanneer ik fijn aan de wandel ben mét camera, dan is madam in geen velden of wegen te bekennen!

Vanmorgen vroeg hetzelfde gelazer. Al hardlopend langs het Ruige Riet. En wie liep daar weer eens prinsheerlijk over het pad? Túúrlijk, meneer fazant. Net zo irritant als juffrouw Ooievaar, aangezien ook hij zich alleen maar aan mij laat zien wanneer ik géén camera bij me heb. Keer op keer. Vervelende vent.

Vrouw in nood?
En alsof dat niet genoeg was, klonk veertig minuten later toen ik langs de kinderboerderij liep, opeens een harde gil! Verschrikt keek ik opzij en zag twee van de drie alpaca’s (lama-achtigen, ze zijn zo leuk) ‘druk bezig’, om maar zo te zeggen. Het mannetje had de lente in z’n bol en had het vrouwtje stevig in de houdgreep, het vrouwtje daarbij gillend protesterend; de stoom kwam letterlijk uit haar neus, wat een indrukwekkend tafereel zo op de vroege zondagmorgen.

Al balend voerde ik het tempo weer wat op. Bedenkend dat er toch echt niets anders op zit, dan toch die camera maar eens mee te nemen. In m’n hand, in m’n zak, ik weet het nog niet. Gedoe…