Hoge nood
Vanwege een onderzoek over wat men mist in/aan het Sloterpark in Amsterdam Nieuw West, konden mensen op Sloterplasidee.nl hun ideeën kwijt.
Nou, ideeën te over hoor, maar wat ik echt echt écht mis, is hier en daar een toilet. Ik bedoel, de mannen hebben het maar makkelijk. Zij hebben de bomen voor het uitkiezen en het enige waar ze alert op hoeven te zijn is de buizerd (wildplassen). Voor vrouwen is het een ander verhaal, want gehurkt plassen is een vak apart. Een vak dat ikzelf in ieder geval níet beheers. Hier kwam ik achter toen ik als jong meisje tijdens een lange rit naar Zuid Frankrijk een plasje langs de weg mocht doen. Een derde van mijn opgespaarde water belandde op mijn kleding. Het ontbrak mijn plasbuis overduidelijk aan enig richtingsgevoel.
Het ontbrak mijn plasbuis overduidelijk aan enig richtingsgevoel
Maar ik dwaal af. We hadden het over het Sloterpark. In het park is meer dan een plasbuis zonder richtingsgevoel waar je rekening mee moet houden. Neem de brandnetels om maar iets te noemen. Eén verkeerde move en je zit als vrouw de hele dag aan verkeerde plekken te krabben; bepaald niet lady-like. Dat moet je niet willen.
Een ellendig rondje hardlopen
En dan hebben we het alleen nog maar over een onschuldige plas. Maak er een grote boodschap van en een paniekaanval ligt op de loer (hier gaan man en vrouw overigens weer gelijk op). Want waar moet je het laten bij hoge nood. Zelf kies ik ervoor om de boel met alles wat me lief is op te houden. Dat dát echter niet altíjd even makkelijk gaat, ondervond ik jaren geleden tijdens een onschuldig rondje hardlopen.
De kramp werd erger en sjokken was nog de enige
manier om vooruit te komen
Het ritme zat er lekker in, totdat ik het op een gegeven moment zwaar kreeg. Héél zwaar. Zo zwaar dat ik van wanhoop moest huilen (wat ik toch maar niet deed, want als je het ene laat lopen, neemt het andere misschien ook wel spontaan een loopje, terwijl je dát juist wilt voorkomen). Wat moest ik nodig. M’n buik deed zó ontzettend veel pijn.
Het liefst wilde ik een sprintje naar huis trekken, maar een sprintje zat er niet meer in. De kramp werd erger en sjokken was nog de enige manier om vooruit te komen. Ik had het gevoel dat alles op elk moment mis kon gaan. Geloof me, bevallen van m’n tweeling voelde vele malen prettiger.
Openluchttoilet
Er is geen ander moment geweest waarop ik zó verlangend naar de vuilnisbakken in het park heb gekeken. Ze leken verdacht veel op een toilet (hallucinatie?). Het leek wel of er uit elke vuilnisbak waar ik langskwam klonk: “Papier hier, papier hier.” En dan in plaats van ‘papier’, natuurlijk dat andere woord dat begint met een p en eindigt op oep.
Maar ja, dat doe je niet hè? Je gaat niet op een vuilnisbak klimmen om er je behoefte in te deponeren. En buiten dat… Ik geloof ook niet dat ik in staat was geweest om met die kramp ook maar één been omhoog te krijgen, laat staan twee. Wel geeft het aan wat voor bizarre gedachten er door je heen kunnen gaan in tijden van hoge nood.
De grote ontlading
Tussen alle gedachtekronkels door, merkte ik opeens dat de kramp minder was geworden en mijn tempo ongemerkt omhoog was gegaan. Bijna thuis! Mijn hemel wat was ik blij. Ik rende linea recta (maak er maar rectum van…) naar de w.c. En raad je het al? Ik hoefde niet meer. De drang was weg, compleet. Huilen lukte ook al niet, dus bleef hard lachen over. Dát was pas een fijne ontlading! Het was een ochtend om nooit meer te vergeten.
Zodoende mijn voorstel voor het Sloterplasidee: een aantal nette toiletten. Niet dat ik er gebruik van wens te maken, maar gewoon… voor bij hoge nood.