Natuurmomenten

Later als ik groot ben

september 2014
Soms weet je al op jonge leeftijd wat je later wilt worden. Soms ook, weet je al op jonge leeftijd wat je per se níet wenst te worden. Deze  jongeling was op stage, maar ziet het beroep van glazenwasser inmiddels absoluut niet meer zitten. Sterker nog, hij kan geen raam meer zien! (En waarschijnlijk was dat om te beginnen al het hele probleem: hij zag het raam niet!)

Jonge koolmees is raamslachtoffer

Maar ik zal bij het begin beginnen…
Zo aan het einde van de zomer, begin herfst, is het hier druk met opgroeiende meesjes. En zoals ze als idioten door de tuin en langs het raam sjezen, zat het eraan te komen dat het snel weer een keer mis zou gaan. Het moment dat ik dat helemáál zeker wist, was toen ik drie weken geleden voor het raam stond. In m’n ene hand had ik vriendin Bo aan de telefoon en in m’n andere hand had ik een heerlijke fruit/groente smoothie die ik even daarvoor gemaakt had.

Plotseling: “#^^&#**%, wacht even Bo, verdórie!!!”
Aan de andere kant van de lijn was Bo zich rot geschrokken, vooral omdat ze geen idee had wat zich allemaal bij mij afspeelde. Ondertussen was ík druk bezig om m’n broek, de vensterbank en de vloer schoon te vegen. Waarom? Omdat mijn smoothie daarop beland was. Hoe dat kon gebeuren? Nou, een van de meesjes vond het nodig om als een malle recht op me af te komen vliegen, om vervolgens vlák voor het raam een scherpe bocht te maken. Maar ja, toen was ík dus al van schrik de lucht in geschoten, mét smoothie! Nog namopperend stelde ik Bo gerust: “Alles is onder controle. Voor nu…”

Jeugdige onbezonnenheid

Een paar dagen later zat ik ’s morgens vroeg met een kop koffie op de bank. Het ontbijtnieuws was nog maar net bezig, toen de rust verstoord werd door een bons tegen het raam van de tuindeur. ‘O nee hè?!’ dacht ik. Maar het was ‘O ja hoor’, want daar lag een koolmeesje nog na te tollen op de grond, zo zielig.
Inmiddels gewend aan zo nu en dan een raamslachtoffer, nam ik de jonge vogel in mijn hand, waar hij al vrij snel rustig werd. En terwijl ik wat troostende woorden brabbelde, trok hij af en toe zijn wenkbrauw omhoog met z’n koppie schuin. Alsof hij echt luisterde en daadwerkelijk begreep wat ik allemaal aan het vertellen was (over dat het gevaarlijk is om zo ongecontroleerd door te tuinen te racen en dat er niet voor niets een links, rechts, links regel bestaat en vooral… dat er onverwachte obstakels kunnen opduiken, zoals bijvoorbeeld een raam).

Koolmees luistert naar wijze les

Alsof de koolmees zegt:
“Is goed buurvrouw, ik zal voortaan beter uitkijken.”

Koolmees krijgt alweer wat praatjes

Eenmaal ervan overtuigd dat het meesje weer oké was en dat de boodschap was overgekomen, liet ik hem onderaan het kersenboompje verder bijkomen (zoals je op mijn hand kunt zien, had de kleine schat door alle consternatie een poepie laten lopen).

Koolmees laat van de zenuwen een poepje op mijn hand achter

Na een laatste blik met elkaar uitgewisseld te hebben…

Koolmees is er weer klaar voor

… vloog de jonge mees met de grootste babbels weer in volle vaart weg. Ja, je leest het goed: in volle vaart.

Zo hardleers hè, die jongeren.