Een maatje te groot

maart 2024 – Uit buurtkrant GaSet lente 2024, pag. 7
Mijn werk op het gebied van vitaliteit en ontspanning speelt zich af op de yogamat en in de natuur. En in beide gevallen draait het om aandacht. Aandachttraining laat je bewust aanwezig zijn in het hier en nu. Het brengt het zenuwstelsel tot rust en is een bewezen manier om stress te verminderen. Van stressvermindering was op deze lentemorgen in april echter geen sprake. Ik wist namelijk totaal niet meer waar ik mijn aandacht nu het beste op kon richten, op mijn lichaam of op de natuur.

Je kent ze vast wel, die momenten waarop je denkt: dat moet je toch niet willen…
Niet voor mijn werk, maar puur voor mijn eigen ontspanning, was ik op de bovenverdieping bezig met yoga. Opeens echter, werd mijn blik door het raam naar de watergang getrokken. Een fuut was daar heel klungelig bezig om een visje naar binnen te werken. En het ging maar door.

Omdat ik er toch wel heel nieuwsgierig van werd, haalde ik snel m’n camera uit m’n werkkamer om daarmee in te kunnen zoomen. Dat kleine toestel kan een grote afstand dichtbij brengen en zo zou beter te zien zijn, wat er nu eigenlijk allemaal aan de hand was, daar beneden. Nou, jemig… die vis was gewoon een maatje te groot! En ik kon alleen maar denken: doe dat toch niet, fuut.

Na vele slikpogingen gaf de fuut het toch maar op, wat een opluchting! Het had immers zomaar anders af kunnen lopen. Ik zag al helemaal voor me hoe die vis halverwege de strot van de fuut was blijven hangen en ik – aangezien je je ogen niet mag sluiten voor een buurtgenoot in nood – als een malle de trap af zou moeten rennen, in het water zou moeten springen, de fuut naar de waterkant zou moeten slepen, om daar vervolgens de Heimlichgreep toe te passen. Dat had ik nog nooit gedaan!

Gelukkig was dat dus allemaal niet nodig. De fuut kon fijn op zoek naar een kleiner maatje en ík kon weer verder met m’n yogaoefeningen. Namasté!