“Mam, een beestje!”

november 2012
Het maakt ook helemaal niet uit hoe oud ze zijn (20). In geval van nood – en dat is het al snel (…er is geen brood meer, waarom zijn m’n trainingskleren niet gewassen, waar horen deze kopjes ook alweer te staan? etc.) – wordt mams erbij geroepen.

“Nee, het is geen nachtvlinder hoor mam, hij springt.
Echt heel gek, moet je opletten.”

Het was ergens in augustus toen de stilte om me heen opgeschrikt werd door een luid: “Mam, een beestje!” Het geluid kwam uit de voortuin.
Ik opende de voordeur en keek naar zoon Yord die voor het berghok druk bezig was om zijn trainingsspullen bij elkaar te zoeken. Hij stond voorovergebogen over zijn trainingstas.

Moeder en zoon, quality time
“Wat is er nu weer”, kwam er ongeduldig uit mijn mond.
“Moet je kijken wat een raar beest. Weet jij wat het is?”
Dichterbij gekomen keek ik naar een vreemd beestje dat op een verkeerd opgerold nachtvlindertje leek.
“Nee, het is geen nachtvlinder hoor mam, hij springt. Echt heel gek, moet je opletten.”
En voor ik het wist sprong het vreemde beestje. En wie mij een beetje kent, zal er niet raar van staan te kijken, dat ook ík sprong. Mét luide gil én een harde schaterlach als ontlading, want: BEESTJES HOREN VERDORIE GEEN ONVERWACHTE DINGEN TE DOEN!!!

Dubbel van ’t lachen stonden we daar met dat bijna onzichtbare beestje in de voortuin, toen overbuurman Johan nieuwsgierig aangelopen kwam. “Ben je weer bezig? Ik zat rustig op de bank en schrok me weer wezenloos van je. Dacht, ik ga toch maar even kijken…” Hoofdschuddend keek hij me aan toen ik hem vertelde over ons beestje met schutkleur. Het was bijna niet meer te zien op de grindtegels.

Yord wees het beestje maar even aan

Een volgende buurman kwam net met zijn hondjes voorbij lopen. Misschien wist híj wel wat voor beest ons beestje was. En tja, dan heb je zomaar opeens een merkwaardig gezelschap in je voortuin. Want daar stonden ze hoor, drie volwassen kerels voorovergebogen over een wezentje dat zich zijn middag wellicht ook heel anders had voorgesteld.

Three men and a little… beestje

Bij de herinnering aan een insectendoosje dat ik eens bij Vivara gekocht had, spurtte ik naar binnen om het snel te pakken. Konden we onze ‘John Doe’ mooi eens van dichterbij bekijken…

Wie weet hoe hij heet, mag ’t zeggen…