Midden in de winternacht
december 2013
Het is bijna kerst en bij de kerst hoort natuurlijk een kerstkaart. En een kerstverhaal.
Al bladerend tussen m’n foto’s vond ik al snel een geschikt plaatje. Daar kon ik wel wat mee. En om nog wat beter in de kerstsfeer te komen, zong ik een van m’n favoriete kerstliedjes van de lagere school: midden in de winternacht. Al na een paar regels bleek dat de foto die ik had uitgekozen wel héél goed bij het liedje paste en voor ik het wist, was niet alleen de kerstkaart gemaakt, maar was ook het verhaal geboren: een modern kerstverhaal…
* * *
Kerst met de kleine pimpelmees
Het afgelopen voorjaar vloog de kleine pimpelmees vanuit een nestkastje in de buurt, de grote wijde wereld in. Hij was verrukt over wat hij allemaal zag: mooie, groene, hoge bomen, prachtige bloemen in de helderste kleuren, lekkere hapjes – van gehakte zonnebloempitten tot sappige rupsjes – jonge kikkers die ook nog maar net de wereld aan het ontdekken waren en vooral heel veel vogels die er allemaal weer anders uitzagen. En wat waren ze gróót! Het bleken o.a. merels, duiven, spechten, waterhoentjes en reigers te zijn.
De Pimpelmees op een zonnige wintermiddag in de tuin
De kleine pimpelmees besloot dat hij zelf ook groter wilde worden. Waarschijnlijk moest hij gewoon een beetje meer eten.
Midden in de winternacht
ging de hemel open
Op een avond, toen hij niet in slaap kon komen, kwam hij op een geniaal idee. Hij zou niet alleen overdag van al het lekkers smikkelen, maar ook… ’s nachts! Dan zou hij het rijk alleen hebben en kon hij eten wat hij wilde zonder steeds door een hebberige spreeuw verjaagd te worden. Ja, dát zou hij doen. En dan zou hij vast en zeker binnen de kortste keren ook groot zijn.
Midden in de winternacht vloog hij weer enthousiast op de pot pindakaas af, want dat vond hij ’t allerlekkerst. Maar o jee, nét toen hij een hapje nam… ging de hemel open! Licht. Overal.
(Wat de kleine pimpelmees niet wist – en wat wij hem natuurlijk ook zeker niet gaan vertellen – is dat het niet de hemel was die openging, maar gewoon de sensorlamp die in alle heftigheid de tuin verlichtte.)
Het lichtje begon ook in ’t koppie van de kleine pimpelmees te branden. Hij begreep de boodschap. Hij was gewoon al helemaal goed zoals hij was: klein en prachtig. Hij hoefde zich helemaal niet vol te vreten om groter te worden, hij was eerder ‘om op te vreten’, mr. Cuteness himself. Helemaal blij met dit nieuwe inzicht begon de kleine pimpelmees spontaan te zingen.
Het lied ‘Midden in de winternacht’ natuurlijk!
“Elke vogel zingt zijn lied…”