Nattigheid

april 2023
Na die ochtend eerst een fijne wandeling langs de Sloterplas gemaakt te hebben, besloot ik ook nog even richting natuurspeeltuin De Natureluur te lopen. Daar aangekomen, bij de waterplas voor gebouw de Drijfsijs, liep ik Wouter Dolmans tegen het lijf. Hij is gastheer van de natuurspeeltuin en was zoals gewoonlijk weer druk druk druk. En och och och, dan had ik toch beter moeten weten. Want Wouter en zijn fantastische ideetjes…

Daar, tussen de heemtuin en het Ruige Riet, zitten al jaar en dag de schildpadden. Het is een heel rustgevend tafereel, daar aan de waterkant. Meestal, als je te dicht bij ze in de buurt komt tijdens varen of suppen, duiken de schildpadden meteen onder. Nu echter, bleven ze zitten. Alsof ze ergens op zaten te wachten. (Nattigheid, maar dat wisten wíj toen nog niet)

Ontvangst stadsdeelbestuurder Nazmi Türkkol

Het bleek dat stadsdeelbestuurder Nazmi Türkkol bij de Natuurkamer/Natureluur langs zou komen om de nieuwe Kanokaart Nieuw-West te presenteren. Hij zou met Kanovereniging Sloterplas aan komen varen en ja, Wouter had dus het fantastische idee, om hem dan ook óp het water te onthalen. Vandaar zijn outfit – hij zou gaan suppen – en vandaar dat hij zo druk was.

Ze zouden er elk moment kunnen zijn, dus ik besloot hem maar even te gaan helpen. We tilden de kano’s van het rek en schoven ze in het water. De SUP planken lagen ook al klaar. “Jij bent ook een supper, dus jij kunt gaan suppen” stelde Wouter voor. “Nou nee Wouter, daar heb ik geen rekening mee gehouden, ik was gewoon aan het wandelen.” “O ja, nou, maar dan kun je wél in een kano het water op.”

Ehm, dacht ik, dat zou ik natuurlijk niet doen, want ik heb het niet zo op kano’s. Ik houd van varen, maar dan gewoon liever op wat groter spul. “Echt niet Wouter, dat vind ik doodeng.” “Nee, er kan niets gebeuren, ik vraag wel of Fabrice gaat peddelen, dan kan jij mooi foto’s maken.” Zucht, die man valt niet tegen te spreken. Die is zo enthousiast, daar ga je vanzelf wel in mee. Dus in de veronderstelling dat Fabrice ervaren was, ben ik die kano ingestapt.

“Wacht,” roept Fabrice, “m’n hond!” Hondje moest dus ook mee, maar hondje vond dat helemaal niet leuk. Toen hij eenmaal zat, sprong hij er weer uit en daarna er weer in. Erg stabiel verliep het dus al niet. Ikzelf was inmiddels he-le-maal hyper van de zenuwen en met schelle stem, luidruchtig gekakel en gehinnik, roep ik nog: “Ik wil niet vallen hoor!”

Onder toeziend oog van de stadsdeelbestuurder en de leden van de kanovereniging – want die waren inmiddels allang gearriveerd, dus geen idee waarom wij nog zo nodig die kano in gingen – ging de kano met groots gebaar om!

In de val vloog mijn smartphone uit m’n hand en in die ene volledige seconde dat ik onder water was, dacht ik alleen maar NÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉ, M’N TELEFOON!!! Ik knalde meteen uit die goede-ideeën-bubbel, want: HOEZO BEN IK MET M’N GOEDE SMARTPHONE IN DIE %^#*^^%# KANO GESTAPT?! HOEZO BEN IK ÜBERHAUPT IN DIE KANO GESTAPT?! Maar met een wanhopige greep in het water, had ik opeens de flap van mijn beschermhoes vast. In plaats van op de bodem, lag de telefoon weer in mijn hand. Dit was wonderbaarlijk!

Terwijl ík naar binnen rende om drijfnat m’n telefoon wat af te drogen, was de rest verder gepeddeld naar de uitstapplaats. Eenmaal weer buiten, heb ik me maar spontaan en doorweekt als gastvrouw in de strijd gegooid. Ik bedoel, verstoppen kon ik me toch al niet meer en een spectaculairder onthaal konden we de stadsdeelbestuurder niet geven. Afhaken was geen optie.

Foto: Wouter Dolmans

Helemaal hyper stond ik tussen de aanwezigen en haalde om mezelf een houding te geven en de aandacht op iets anders te vestigen een paar van mijn Gefladder kaartjes uit m’n jas. Droge kaartjes, want m’n jas was gelukkig niet mee de kano in gegaan.

Foto: Wouter Dolmans

Kijkend naar het kaartje, zegt de dame opeens: “Nou, dat is ook toepasselijk: Groene tijden, slechte tijden!” waarbij ik niet alleen in de lach schoot, maar ook op een geniaal idee kwam. Binnen, in de kiosk, lag namelijk een exemplaar van mijn pas uitgekomen boek. Ingepakt. Dat zou ik dus mooi cadeau kunnen geven aan onze bestuurder, waardoor het boek meteen onder de aandacht gebracht kon worden. Dat had ik best verdiend, na al deze niet voorziene entertainment. Dus zo geschiedde, want ik was alle schaamte allang voorbij!

Stadsdeelbestuurder aanwezig bij boekpresentatie Marjori Hong ;-)
Groene tijden, slechte tijden

Foto’s: Wouter van der Wulp, Kanovereniging Sloterplas, Wouter Dolmans

Daarna kwam uit het niets een meneer zijn excuses maken. Wat bleek: híj had de kano het laatste, foute, zetje gegeven! Ik kon er alleen maar om lachen. Want wat een rare wending had deze dag gekregen. Van volledige ontspanning naar complete chaos.

Bijzondere ontdekking

En dan kom je thuis. En kijk je op je telefoon.
Mijn blik viel op een beeld dat ik niet zo snel thuis kon brengen. Ik klikte erop en… OMG, ik bleek in de kano mijn telefoon al op videostand gehad te hebben. Hij stond al aan, om de aankomst van onze bestuurder vast te leggen. Zo was op beeld te zien hoe een volle boot op de eerste rij zat (net als die schildpadden). Je hoort mijn hysterische gelach van de zenuwen en mijn schelle getetter: “Ik wil niet in het water vallen hoor” waarna iemand nog zegt “Nee, je gaat niet vallen joh.”

Namasté.

VIDEO
Geluid aan