september 2015
Langs het Ruige Riet in Amsterdam Nieuw-West staan o.a. veel vlieren en kaardebollen. En waar we in de tussendoortjes van augustus al een hommel van de grote kaardebol konden zien smikkelen, weten de putters ook heel goed raad met die stekelige bol. De exotisch ogende vogeltjes zijn dan ook in grote groepen bij de kaardebollen te vinden; ze eten met smaak van de zaden. Zo kwam ik de vogels begin september tegen tijdens een wandeling.
Bij wel heel zenuwachtig gefladder tussen de vlierbessen, bleef ik staan en keek eens extra goed… hé, dat waren jongen! Wat een cadeautje om nu ook eens die kleintjes te kunnen zien.
Putter met jong Video
De putter tussen de vlierbessen (en de slak linksboven maakt het natuurplaatje compleet)
Prima die vlierbessen,
maar er gaat natuurlijk niets boven die mooie grote stekelbollen met hun smakelijke zaadjes.
Geen krentenbol, maar een lekkere kaardebol voor de kleine.
Wat ik nog niet wist, maar nu dus wel weet, is dat een jonge putter nog geen rood koppie heeft.
Zondagochtend 28 juni 2015
De jonge lepelaars groeien zo snel, dat ik vanmorgen tijdens het hardlopen maar weer even een pitstop bij het nest heb gemaakt.
De trilfactor met gekriebel…
Al hijgend is het altijd weer een kunst om dat kleine cameraatje dat tig keer ingezoomd is, met uitgestrekte armen boven m’n hoofd stil te houden. Een training op zich. En net terwijl je aan het filmen bent, loopt er dan een straaltje zweet via je slaap, over je hals naar beneden. Dat kriebelt. En ook al weet je dat het geen eng beestje is en je gewoon verder kunt filmen, stop je toch maar even met wat je aan het doen bent, om die kriebel voor de zekerheid met een ferme beweging weg te vegen (met het idee dat als het onverhoopt tóch een beestje blijkt te zijn, je er in ieder geval zeker van bent dat het ‘t niet meer na kan vertellen of verder kan kruipen naar plekjes waar het niet hoort te komen, brrr).
Het nest lijkt te klein te worden, oftewel… de lepelaarsjongen worden groot.
Alles zag er goed en vredig uit daar hoog in de boom tussen alle reigers. En zoals in elk gezin met jonge kinderen, wórdt er weleens wat gejengeld. Het ene kind zeurt om moeders aandacht, terwijl het andere in een relaxte zondagmorgen modus wat om zich heen aan het kijken is.
VIDEO De jonge lepelaartjes met hun mams in het Sloterpark
juni 2015
Of het nu komt omdat ik zelf een tweeling heb, geen idee, maar wat is het toch leuk om deze tweelingmoeder haar jongen te zien voeden. Zoveel scheelt het niet met hoe ik m’n eigen jongen(s) te eten gaf hoor: van de een naar de ander en terug, van de een naar de ander en terug, etc. etc. etc. Moeder specht hier in de tuin, voedt haar tweeling gehakte zonnebloemkernen, iets wat die twee van mij ook zeker gelust zouden hebben; die aten alles, de schatten!
Mijn tweeling in 1994, twee jaar oud
Moeder specht met haar tweeling in 2015, een paar weken oud (de jongen herken je aan hun ‘rode petje’)
De spechtjes met hun ma op film Met klassieke muziek en zonnebloempitten kun je niet vroeg genoeg beginnen ;-)
Terwijl ma het ene spechtje voert, want het andere aan de andere kant netjes op zijn beurt.
Yummm!
Mams te midden van haar tweeling
Niet vergeten je snavel af te vegen hoor kleintje!
juni 2015
Afgelopen weekend werd in het Sloterpark het Mystic Garden Festival gehouden. Aangezien dit festival samenviel met de kraamtijd van de lepelaars, was het even spannend hoe de twee lepelaarsjongen e.e.a. zouden ervaren. Zaterdagmiddag 20 juni, fietste ik naar het nest van de lepelaars; er waren hekken langs geplaatst om de mensenmassa naar het festivalterrein te leiden. Vanaf het nest hoog in de boom, keek moeder lepelaar nieuwsgierig naar al die mensen die netjes in een lange stoet voorbij liepen. Even daarvoor had ze nog gedacht dat iedereen bij haar op kraamvisite wilde komen, maar al snel kon ze opgelucht ademhalen: de mensen waren zich totaal niet van haar en haar twee kleintjes bewust. Pfoe, dat zou wat zijn zeg, als ze voor iedereen beschuit met rupsjes had moeten klaarmaken.
En we noemen de jonge lepelaars…
Vanmiddag – 22 juni – ging ik weer even bij ze kijken en net als vanmorgen zag alles er prima uit. Volgens mij kunnen we wel zeggen dat de festivallepelaars het weekend goed doorstaan hebben. En nu dat zo lijkt te zijn, mogen de kleintjes toch ook wel eens een naam krijgen.
Wat dacht je van… Mystic en Garden!
Zo jong en dan al een festival achter de rug hebben.
De kans is groot dat dit later echte feestbeesten zullen worden…
het ene jong liet zich vanmiddag duidelijk zien en het andere verborg zich een beetje. Nou, dan is die voorste dus Garden en die achterste Mystic (maar ik heb zo het vermoeden dat we ze door elkaar zullen halen). Ondertussen stond moeder lepelaar lekker wat te dutten; ze is vast nog aan het bijkomen van het festival. Zaterdagavond heeft ze tussen al het ritmisch gedreun namelijk als een echte supermama over haar kleintjes gewaakt.
Maandag 22 juni op film Dat zijn al behoorlijk grote vleugels
En nog een paar foto’s van Garden & Mystic Ze worden zo snel groot.
Even de vleugels strekken en oefenen met fladderen
Vanaf een andere kant was er wel een glimp van Mystic op te vangen, en wat ik al vreesde: die twee kleintjes lijken vreselijk veel op elkaar. Maar ach ja, zelf moeder van een tweeling, weet ik dat hun eigen mams ze in ieder geval wél uit elkaar zal weten te halen!
Wat de komende jaren betreft
Een festival in het park houden in een periode dat er door de dieren volop gebroed en gezoogd wordt, is wel een beetje sneu. Ik bedoel, stel jezelf eens voor met je pasgeboren kind. Of dat je net aan het bevallen bent. Of dat je de zoveelste slapeloze nacht met een krijsende baby achter de rug hebt. Pfff, da’s normaal gesproken al pittig, laat staan…
Maar… er is in de voorbereidingen van en zelfs tíjdens dit festival wel opmerkelijk beter voor flora en fauna gezorgd dan voorheen. Dat moet wel gezegd.
juni 2015 – Een vraag die velen bezighield: zijn de eieren van de lepelaars in het Sloterpark al uitgekomen? De hoogste tijd dus, om even naar de broedplek te wandelen om te zien of er al jongen waren.
‘s Ochtends 12 juni 2015 – 8.39 uur
Tijdens een kort bezoek aan de lepelaars, trilde moeder lepelaar steeds even kort met haar kop. Heel vreemd, dit had ik haar nog niet eerder zien doen. Aangezien er toch echt al jongen zouden moeten zijn, leek het mij dat dit gedrag daar wellicht bij kon horen (of dat echt zo is, weet ik niet).
‘s Middags vertelde natuurliefhebber Paul Marcus in een mail, dat hij inderdaad een jonge lepelaar gezien had: “Het is een piepjong beestje, dus heel klein. Dun nekje, klein kopje en een roze snaveltje. Goed te zien tussen de takken die de rand vormen van het nest.”
Namiddag 12 juni 2015 – 17.08 uur
Wederom bij het nest.
Het jong liet zich niet zien, maar wél horen.
* * *
Een paar dagen later: jonge lepelaar in beeld Op 16 juni kwam Paul Koene weer met zijn statief en camera naar het Sloterpark, wat wederom mooie, stabiele beelden opleverde. Tevens is de jonge lepelaar – Paul dacht even er twee gezien te hebben – op de video niet alleen nóg beter te horen, hij laat zich ook nog eens goed zien!
mei 2015 – Momenteel vind je overal wel pasgeborenen en dreumesen in de natuur. En vind je ze niet, dan vinden ze jou wel. Met name omdat moeders de weg naar lekker eten maar al te goed kent. Deze ochtend in de tuin, leidde moeder spreeuw haar kleintjes naar een voedzaam ontbijt. Het zal geen verrassing zijn: zonnebloemkernen!
Moeder spreeuw met haar twee jongen op de schutting
Deze jonge spreeuw moet nog even op zijn beurt wachten.
Het andere spreeuwenjong wordt al uitgebreid door mama gevoerd. Wat handig toch, dat die zonnebloemkernen gehakt zijn.
Ze staan op film: moeder egel en haar ZES jongen. En wat zien de egeltjes er goed en gezond uit!
Een beledigde kraai of niet, de aandacht moet toch écht nog even naar de egels. Toen ik gisteren bij Els op visite was, verraste ze mij namelijk met een filmpje van het egelgezin in haar tuin.
De beelden mocht ik voor Gefladder gebruiken, dus kijk gezellig met ons mee en zie hoe de egels op hun gemak rondscharrelen nadat ze genoten hebben van een heerlijke maaltijd. Zo zullen zij over een tijdje in goede conditie, voorzien van voldoende vetreserves, aan hun winterslaap kunnen beginnen.
Het filmpje begint met z’n zevenen, waarna moeder egel samen met een van haar jongen het egelhuis weer ingaat. De andere vijf egeltjes blijven nog even in de buurt van het inmiddels leeggegeten etensbakje hangen.
Tijdens een ontspannen wandelingetje in gezelschap van de zon, leek het zo van een afstand wel of de boomstam van de grote boom tegenover het hondenstrandje in beweging was. Dichterbij gekomen zag ik dat niet de boomstam, maar een hele groep spreeuwen druk in beweging was. De vogels klommen op en neer over de boomstam. Eigenlijk zag het er een beetje belachelijk uit, maar juist daardoor was het zo’n bijzonder schouwspel.
Als snel werd me duidelijk dat het niet alleen om volwassen, maar ook om jónge spreeuwen ging. De volwassen spreeuwen waren met de gekste capriolen bezig om de heerlijkste insecten uit de boomstam te plukken.
Op de takken zaten de jonge spreeuwen ongeduldig te wachten tot ze een overheerlijk beestje naar binnen konden schrokken. Gefascineerd keek ik toe. Ze hadden het er maar druk mee.
In de ochtend fietste ik over de brug waar ik in het water pa en ma fuut met twee piepkleine jonkies zag. En zoals zo vaak wanneer ik iets moois zie… m’n camera lag thuis op tafel.
‘s Middags ging ik mét camera kijken of ik het jonge gezin misschien alsnog op de foto kon zetten. Hmm, er zwom maar één fuut en de jongen waren nergens te bekennen.
Best teleurgesteld besloot ik in ieder geval toch nog een paar foto’s van de fuut te maken, want een mooi plaatje was het wel.
En wat bleek toen ik op de computer de foto’s bekeek… De jonkies waren er wél. Kijk maar goed…
