juni 2015 – In de tuin staat een bak kikkervisjes waar ook een paar schijven komkommer in liggen; dat eten ze namelijk graag. Vorige maand echter, werd duidelijk dat we te maken hebben met een kommerdief.
De dader bleef onbekend, tót enkele dagen geleden: “Já, op heterdaad betrapt ekster!”
Ik was net van de bank opgestaan toen een snelle blik naar buiten precíes op de ekster viel.
De vogel had een schijf komkommer tussen zijn poten geklemd, waar hij met smaak van stond te eten. Snel graaide ik naar de camera op tafel om bewijsmateriaal te vergaren, maar die snelle beweging werd door de ekster opgemerkt. Gauw vluchtte hij daarom met zijn lekkers naar de schutting, waarbij hij alleen níet merkte dat ik hem nog steeds in de smiezen had, de jatteneur.
Ach weet je, zo erg vind ik het niet hoor.
Ik ben namelijk allang blij dat hij van de kikkervisjes afgebleven is!
juni 2015
In 2012 werd de tuin spontaan door een kikker bezocht, geweldig! En met de tuin inmiddels uitgerust met een minivijver, ontstond in 2013 al snel het verlangen naar kikkerdril en kikkervisjes. Wat was het ontzettend leuk en leerzaam om die transformatie tot kikkers van zo dichtbij waar te nemen. Vooral de kikkerlarfjes (flubbers) waren een echte verrassing, jak. Zo vies en fascinerend tegelijk.
Een nieuwe donor Na die kunstmatig geïnsemineerde vijver in 2013, heb ik al vaker opnieuw mijn verlangen naar kikkerbaby’s uitgesproken. Maar ja, om dan wederom bij die ene meneer aan te kloppen en hem opnieuw om een donatie te vragen? Dat kon ik echt niet maken. Ik had de beste man na die eerste keer immers nooit meer gezien.
Maar ha, daar was Paul Koene, die sinds vorig jaar geregeld een bijdrage levert aan Gefladder. Afgelopen april had zijn bijdrage echter niet de vorm van een mooi filmpje of leuke anekdote, maar, inderdaad, van een kwakkie.
Vanuit een sloot in Amsterdam Zuid, had hij een verse kwak dril voor me meegenomen. Dát was nog eens een cadeau. Zitten er straks gewoon deftige minikikkers rondom de minivijvers!
9 april 2015 Kikkerdril, een geleiachtige verzameling eitjes
Het blaadje was niet los te krijgen van dat taaie spul.
Lekker laten zitten dus.
Kikkerdril met blaadje zijn in een vaas gedaan met een mengsel van sloot- en kraanwater; uit diezelfde combinatie bestaat ook het water in de minivijvers.
11 april 2015
De kikkerbolletjes zijn al geen bolletjes meer.
Wat verandert dat allemaal snel.
12 april 2015
Inmiddels hebben we met uit hun cel brekende kikkerlarfjes te maken. Bah bah, wat ziet dat er toch smerig uit, vieze flubbers. De larfjes blijven aan de buitenkant van de cel hangen, aangezien ze zich daarmee voeden. In de video onderaan de pagina is goed te zien hoe onsmakelijk zo’n berg flubbers eruit ziet.
14 april 2015
Nou, dat begint erop te lijken.
Hier en daar zijn al ‘kikkervisjes’ te herkennen; zij hebben inmiddels een bolle kop. Niet voor niets dat een kikkervisje ook wel een dikkopje genoemd wordt. En nu ze eenmaal de vazen rondzwemmen, zijn het echte donderstenen aan het worden: ligt de een net rustig op de bodem, wordt hij wel met volle snelheid door de ander overhoop gezwommen! Best logisch dus, dat kikkervisjes ook naar de naam donderkopjes luisteren.
Whatsapp gesprek
Gezien zijn interesse, werd en wordt Paul op de hoogte gehouden over het wel en wee van zijn ehm, bijdrage. Via whatsapp stuurden we hem dan ook een bericht: Beste oom Paul, we willen even laten weten dat het goed met ons gaat. Groetjes, en de rest.
We kregen een verontrustend berichtje met foto en film terug: Hallo daar, fijn te horen dat het goed met jullie gaat. Helaas heb ik over jullie vader minder goed nieuws te melden…
Foto reiger met kikker: Paul Koene
Sowieso blijft er in de natuur van dril niet veel over. Het is immers een delicatesse voor andere dieren, bijvoorbeeld voor vissen. Watervogels en hun jongen zijn ook al dol op al dat kikkerspul; kikkerlarfjes en kikkervisjes zijn als een happy meal, yummm. En libellenlarven, wat dacht je daarvan. Dat zijn ware watermonsters die zo’n lekkere hap niet kunnen weerstaan. Maar goed, heb je dat dan allemaal overleefd en ben je een echte kikker geworden, ben je dus nóg niet veilig. Het leven is hard…
16 april 2015
De kikkervisjes zijn, zoals we nog van 2013 weten, dol op komkommer.
Scary movie Een ‘berg’ kikkerlarfjes
De video begint met een berg van die vieze flubbers, waarna de larfjes al snel veranderen in sierlijke, komkommer etende kikkervisjes.
Een dag later, woensdag 13 augustus inmiddels, wederom een telefoontje van Willem:
“Zeg, heb jij een mailtje rondgestuurd ofzo? Ze zijn nu met z’n zevenen!”
“Huh? Zéven ooievaars voor je deur? Ik kom eraan!”
Het bleek dat twee geringde jonge ooievaars zich bij het gezin van vader Nelis aangesloten hadden.
Pa ooievaar was nét even ‘t dak op
(en moeder riep nog: “Ga van dat dak af. Ik waarschuw niet meer!”)
Vervolgens verzamelde de bende van zeven zich in het hofje bij Willem en Margon achter.
Er kwamen steeds meer mensen kijken (zoals ook op het filmpje te horen is).
Er verschenen zelfs ‘serieuze’ camera’s.
De ooievaars hadden maling aan hun publiek en een visje in de vroege avond
gleed soepel naar binnen.
Later die avond kwam er bericht binnen uit een wel héél bekende hoek. Precies, daar was meneer De Uil van de Fabeltjeskrant.
“Lieve Gefladderfamilie,
De twee jonge geringde ooievaars die zich bij het gezin van Manke Nelis gevoegd hebben, zoude wel eens de jonge ooievaars uit de Watergraafsmeer – Frankendael – kunnen zijn. Dus voor mensen die serieus met kijkers/scopes willen gaan kijken: die Frankendaelse jongen hebben de nummers 3E133 en 3E134.
Het kan zijn dat de vogels zich momenteel verzamelen om vervolgens samen naar Afrika te vertrekken. Eerst vertrekken de jongen, die dan later door de volwassenen ingehaald worden (niet door vader Nelis, want híj overwintert gewoon in Amsterdam).
Tot zover uw ooievaarsbericht. Dit was de fabeltjeskrant. Straks oogjes dicht en snaveltjes toe.
Slaap lekker.”
* * *
THE DAY AFTER…
Juffrouw Ooievaar had ook wat te melden:
“Zeg luister eens, vanmorgen is Paul Koene bij de ooievaars gaan kijken en jazeker, hij had een verrekijker bij zich. Zodoende heeft hij van een van de geringde ooievaars het nummer kunnen waarnemen: 3E732
Het gaat hier dus níet om een Frankendaelse ooievaar, jammer.
juni 2013
De bruine kikker leeft voornamelijk op het land, dus toen de kikkertjes eenmaal konden lopen, springen en klimmen, wist ik dat de kans groot was, dat ik ze niet meer terug zou zien. Ze zouden de wijde wereld in kunnen trekken, maar ook zomaar opgegeten kunnen worden door de vogels die natuurlijk ook altijd op zoek zijn naar smakelijke, verse hapjes. Dus… des te leuker om dan toch af en toe zo’n kleine leukerd die ik zelf heb grootgebracht bij de minivijvers te zien zitten.
Die kleine op onderstaande foto zat niet bij het water, maar sprong van de ene tegel op de andere: “Dat is dom, dom, dom,” vertelde ik hem toen hij op m’n vinger zat. “Luister naar de wijze les van je mensenmams, want zo open en bloot op het terras, hebben de eksters je zo gezien, gepakt en opgevreten!”
Ik kan alleen maar hopen dat alles goed gaat. Ik zie steeds één donker en één lichtbruin kikkertje; volgens mij zijn dat de enige twee die er nog zijn. Trouwens, de libellenlarven die ik in een van de vijvers had, heb ik naar het openbare water tegenover de tuin gebracht, anders zouden m’n babykikkers al bij voorbaat geen kans hebben (had ik eerder moeten doen, want ik verdenk de libellenlarven ervan dat ze al een aantal kikkertjes opgegeten hebben).
Verder heb ik in een van de minivijvers nog drie kikkervisjes zitten die nog volop met hun metamorfose bezig zijn. Eentje heeft inmiddels al vier pootjes, dus die zal eerdaags ook wel aan land gaan.
Kijk toch, hoe klein…
Maar dan vanmorgen…
14/06/13 – Hahaha, net terug van hardlopen en het eerste wat ik deed, was de tuin in lopen om te kijken of een van m’n kikkertjes zich zou laten zien. Nou, ik schrok me helemaal rot! Ik keek uit naar een ieniemienie zoals op de foto hierboven, maar wat tóen opeens in mijn gezichtsveld sprong…!
Anabole Steroïden
En nu is de vraag: zit mijn vijver vol anabolenof heb ik gewoon een buurkikker op bezoek (net als Harriët vorig jaar). Als het een buurkikker is – en dat is wel zo aannemelijk – dan vrees ik toch wel voor het leven van de babykikkers. Kannibalisme is namelijk heel normaal in kikkerland.
juni 2013
Ik ben echt verliefd. En dat zal nog een probleem worden straks, wanneer ik mijn definitieve keuze moet gaan maken. Want wie krijgt de kus? Wie wordt mijn prins?
Maar goed, dat is voor latere zorg.
Voorlopig geniet ik eenvoudigweg van de ‘bijna kikkers’. Ze zijn zo vertederend!
Zingen met vier pootjes
Laatst had ik het programma Bloed, Zweet & Tranen van SBS6 opgenomen, en toen ik daar later nog op diezelfde avond naar ging kijken, was het een heerlijk momentje meezingen met al die oude nummers. En de kikkervisjes – waarvan een aantal inmiddels al vier pootjes heeft – vonden het maar wát gezellig. Ze waren zelfs zó enthousiast, dat ze op de tafels klommen – lees: dat ze op de plantjes klommen – en mee begonnen te zingen!
(Oké, dat laatste verzin ik, want ze maken nog geen geluid, maar al het andere is de waarheid.)
mei 2013
Naast de kikkervisjes zijn er nog andere kleintjes te bewonderen. Zijn ze niet om op te vreten zo schattig, die pasgeboren koolmeesjes?
Even snel op kraamvisite
De jonge koolmeesjes schreeuwden om ‘t hardst en hoewel ik wel kan verkondigen dat ze heel hard: “Goedemorgen tante Mar!” riepen, zal het voor iedereen duidelijk zijn dat de schatten gewoon op een lekker hapje van pa of ma lagen te wachten. Ik heb ze dan ook maar snel weer met rust gelaten (voorlopig blijft het bij deze twee foto’s, want we willen de boel natuurlijk niet verstoren).
mei 2013
De kikkervisjes vullen hun buikje met de zoveelste schijf komkommer. En ze weten heel goed te tonen hoezeer ze deze goede verzorging weten te waarderen (of zie ik alleen maar wat ik wíl zien?):
april 2013
Het ene moment ben je nog een brave burger en het volgende moment onderneem je vanwege een kinderwens de gekste acties. Een beetje belachelijk voelde ik me wel, maar niets kon me meer tegenhouden.
Hulpvraag
Een tijd geleden stuurde ik een email naar een lieve kennis, Lilian, waarin ik haar zonder omwegen vroeg waar het mij om ging (zo’n jaar geleden had ik haar namelijk al eens over dit onderwerp horen praten). Haar verlossende telefoontje kwam een paar dagen geleden: Lilian liet mij weten dat haar buurman wel bereid was mij een kwakkie te doneren! Aaaah, ik was werkelijk door het dolle heen van blijdschap.
Dus daar stond ik een dag later met Lilian voor de deur van haar buurman – een man die ik helemaal niet kende. Meteen echter toen hij opendeed, wist ik dat ik het met hem aan zou durven; deze vriendelijke man zou mij twintig jaar na mijn tweeling aan kindjes helpen.
Nadat hij mij zijn kwakkie geleverd had, fietste ik zo snel mogelijk naar huis. Dat glibberige goedje was voor mij nu eenmaal behoorlijk kostbaar en moest zo snel mogelijk ingebracht worden.
Voor je me nu verdenkt van de een of andere illegale spermahandel, kan ik je geruststellen. Het gaat hier – maar dat had je natuurlijk al aan de foto’s gezien – om kikkerdril.
De ontwikkeling van de ene helft volgen we buitenshuis en de andere binnenshuis.
Kikkerlarfjes
Wat bijzonder zeg, in één dag tijd zie je al hele grote verschillen in zo’n cel. De bolletjes worden steeds langwerpiger en gaan bewegen. Bij het zien van het ‘gefladder’ van die larven in hun cel, moet ik steeds met een grote glimlach terugdenken aan de tijd dat mijn eigen wondertjes in mijn buik dwarrelden…
Het hier en nu
Op het gas staat een grote pan tomatensoep en van waar ik sta, zie ik zowel in de voor- als in de achtertuin de koolmeesjes druk nestkast in, nestkast uit vliegen. Uit de radio komt klassieke muziek en het zonnetje schijnt. De hoogste tijd om weer even – voor de tigste keer vandaag – naar mijn fladderende kindjes te gaan kijken. Leuk hoor, zo’n kunstmatig geïnsemineerde vijver!
juni 2015
