Vlieg toch op, vlieg!
augustus 2011
Dit stukje gaat niet over een gevleugelde vriend. Bepaald niet. Vleugels hééft hij wel.
Het begon toen ik ‘s avonds nog een bakje yoghurt met cruesli nam. Om de haverklap kreeg ik op de rand van mijn kommetje bezoek van een vlieg. Snertbeest.
De eerste keer jaag je het beste beestje nog simpel met kleine bewegingen weg, maar naarmate de ergernissen oplopen, nemen ook de bewegingen serieuzere vormen aan. De kleine bewegingen veranderden dan ook al snel in een flinke zwaai met één arm. Met één arm en niet met twee, omdat anders m’n yoghurt met cruesli door de kamer zou vliegen (waarschijnlijk achter die vlieg aan).
Nadat m’n kommetje geleegd was, ging ik over op een boek. De vlieg dacht er hetzelfde over. Steeds maar weer kwam hij op een nieuwe pagina zitten en ik raakte met de minuut geïrriteerder. Die klier zal gerust de grootste lol gehad hebben, want hoeveel ik ook naar hem mepte, ik mepte mis. Hier had ik toch geen zin in, in die stomme spelletjes?
Ik was het zat.
Vloog verhit omhoog, maar…
vergat daarbij dat grote glas thee
Toen ik even later het boek maar weggelegd had en me probeerde te concentreren op de televisie, met een groot glas thee op schoot, besloot de grapjas nog even fijn door te sarren. En dát ging me te ver. Verhit vloog ik omhoog, maar… vergat daarbij dat grote glas thee. Thee die gelukkig al niet zo heet meer was, maar… ik zat onder. Kletsnat “Rottig, irritant ^$%*beest! #$$%! en #)&$$* je kunt maar beter (^^$(( !!” Een scheldkanonnade, zo’n vlieg haalt het slechtste in je naar boven. Er was niets vredigs aan dit avondje thuis.
Inmiddels weer redelijk gekalmeerd, zat ik met één voet – daarbij mijn been opgetrokken – op de bank. Mijn knie zo’n beetje op ooghoogte. Je raadt het al. De vlieg nam daar plaats. Maar prima, dacht ik. Zo zou ik hem met één goede slag te grazen kunnen nemen. Heel rustig bewoog ik naar voren om de Veronicagids te pakken…
Even dubbelvouwen…
En…
Voorzichtig…
Ik wil nog even zeggen dat het niet mijn bedoeling was om van boven naar beneden te meppen, want dan zou de vlieg met een ‘spletssj’ aan m’n broek gekleefd zitten en dat wilde ik niet. Het was de bedoeling om hem van de zijkant met één genadeklap te raken waardoor hij aan de andere kant van de kamer dood neer zou vallen. Dan zou hij niet hoeven lijden.
Maar goed, de Veronicagids dus…
Dubbelgevouwen…
En heel voorzichtig…
Bracht ik mijn arm in een slagpositie… (de vlieg zat nog steeds nietsvermoedend op mijn knie).
Rustig…
En met één ferme beweging haalde ik uit!
Onbedoeld vloog de Veronica gids uit m’n hand en kegelde zo in één keer alles van tafel! Afstandsbedieningen lagen in delen op de grond, papier door elkaar, m’n tubetjes en potjes, pennen, m’n boek. Ik was werkelijk té geschrokken om meteen te reageren. Was slechts opgesprongen om vervolgens met een hand voor m’n mond naar de ravage voor me te kijken: oooooh, wat erg…
En pas enkele seconden daarna: “Etterige &**^$% vlieg, je kunt maar beter ^$$*%* voordat ik…! En pas seconden dáárna – toen ik zag dat er niets onherstelbaar beschadigd was – kwam de lach. Een schaterlach van ontlading!
Van alles had ik geraakt. Behalve de vlieg.
Gevleugeld mónster!
(De volgende dag heb ik de vlieg in alle rust, onder het toeziend oog van vriendin Els die op de koffie was, met mijn spinnenvanger kunnen vangen en naar buiten gebracht. Al die trammelant van de vorige avond leek alleen nog maar een foute film.)