Zie de maan schijnt

Volle maan

november 2014
Wat is de maan toch een prachtig, fascinerend verschijnsel. En vooral als hij vol is, kan ik er wel naar blíjven kijken en me ondertussen afvragen wat daarboven allemaal gebeurt. Want het blijft een feit, dat die lichtgevende bol met donkere schimmen eruitziet als een huiskamer met vitrage voor de ramen, waar je dan vanuit de donkere straten bij naar binnen wilt gluren. En kijken die maanbewoners op datzelfde moment soms ook naar ons?

Maar het was laat gisteravond, ik was moe en mijn biologische klok had al een aantal keer tijdens het televisiekijken duidelijk gemaakt dat het bedtijd was (lees: ik was al meerdere keren in slaap gevallen, weer wakker geschrokken om vervolgens het programma dat ik aan het kijken  was weer terug te spoelen, wéér in slaap gevallen etc. etc. etc.). Ik maakte dus maar een snel kiekje van de maan en wilde het daar verder bij laten.

6 november 2014

Halverwege het dichttrekken van de woonkamerdeur, draaide ik me echter toch nog een keer om. Het was namelijk nog zó licht; ik was vast vergeten om een lamp uit te doen. Maar nee hoor, alles was uit. Het bleek de maan te zijn die met volle kracht naar binnen scheen.

Vol ontzag
Ik liep naar het raam, kroop achter het gordijn en keek met eerbied omhoog. Er waren geen sterren, alleen die ene grote bol die de hele tuin verlichtte. Boompjes, struiken, minivijver, nestkastjes… er was zo veel licht, dat alles van elkaar te onderscheiden was. Afwisselend keek ik omhoog naar de maan en weer met belangstelling naar de tuin. Het was nog nét niet te zien of voor een van de in-/uitvlieggaatjes van de nestkastjes wellicht een vogel zat die óók vol bewondering naar boven keek.

Na zo ongemerkt wel een half uur vol vredige gedachten genoten te hebben, ging ik dan eindelijk maar naar bed. En hoewel ik bedacht dat het toch wel érg koud was, moet ik als een blok in slaap gevallen zijn.