Parkiet boos en beledigd
mei 2010
O jee, ik voelde me écht schuldig.
Ik dacht dat het wel een goed moment was om te stoppen met vogels voeren. Zodoende had ik de pinda’s weggehaald. Nou, dat heb ik geweten! Piet, die op vaste tijdstippen kwam eten en ook gewoon in de tuin bleef als ik met visite in de tuin zat, was boos. En beledigd. Geloof me, een boze en beledigde halsbandparkiet is too much. Het was alsof het schuldgevoel vanuit m’n tenen omhoog kwam.
Noodsignaal
De eerste keer dat Piet merkte dat er niets meer te halen viel, begon hij te roepen. Korte kreetjes. Zo van “Halloohoo, komt er nog wat?!” Maar er kwam natuurlijk niets. De kreetjes begonnen bozer te klinken en Piet begon driftiger over de schutting heen en weer te lopen. En ik? Ik stond verslagen achter het raam.
Een paar dagen later kwam hij nog eens kijken. Dit keer riep hij niet, maar keek hij alleen maar. Draaide toen zijn rug naar me toe en bleef zo even zitten. Alsof hij het nog eens extra in wilde peperen dat hij het er niet mee eens was. Vervolgens vloog hij weg. Zucht. Ik hoop maar dat ik het in de herfst en winter weer goed kan maken met hem.