september 2019 Het nazomerzonnetje schijnt en de pindasilo hangt weer. Wat een gezelligheid in de tuin: aan pimpelmeesjes en koolmeesjes geen gebrek. En dan vraag ik mij af… zullen tussen al die meesjes ook de jongen zijn die bij míj geboren zijn? Over het nestje pimpelmeesjes in de achtertuin had ik al verteld, maar dit jaar hadden we óók in de voortuin weer geluk: een nestkast vol koolmeesjes. En het mooie is, dat ik ook nu weer net op tijd voor het uitvliegen was. Dankzij Disney, mijn kat!
3 mei 2019 – Nieuw leven Bij het dichtdoen van de voordeur klonk duidelijk gepiep. Hé, zouden er al meesjes geboren zijn? En ja hoor, een nestje vol! Moeders mooiste waren ze nog niet, maar dat was slechts een kwestie van tijd.
3 mei 2019
10 mei 2019
13 mei 2019
15 mei 2019
Kinderen het huis uit? Vanuit het niets rende Disney naar het keukenraam en sprong op de vensterbank. Wat ziet of hoort ze nu weer, dacht ik terwijl ik achter haar aan liep.
Maar al snel hoorde ik het luide geroep van pa of ma koolmees.
Waarschijnlijk werden de jongen aangespoord om uit te vliegen, dus snel pakte ik mijn camera en ja hoor, nog net op tijd. Waarschijnlijk heb ik twee meesjes gemist, maar dat mag de pret niet drukken!
Botsing! Stel je voor: sla je voor het eerst in je leven je vleugels uit, begint dat met een boem! Meesje nr. 2 in de video ging i.p.v. rechtdoor namelijk rechtsáf, die komt er wel!
augustus 2019, Hoofddorp Afgelopen weekend sprak ik in het park een dame, die vertelde over hoe zij jaren geleden ‘een dode’ in het Sloterpark had aangetroffen en de politie had ingeschakeld. Ik was het verhaal alweer vergeten, tot ik vandaag tijdens m’n groene werkonderbreking iets zag liggen. Of beter gezegd: iemand.
‘Nee hè?’ dacht ik meteen. Want ik mag dan wel voor een uitvaartonderneming werken, zin om een overledene te melden, had ik niet. Aarzelend dichterbij komend begon m’n hart wat sneller te kloppen, want het zou toch niet…?
Eenmaal bij het lichaam aangekomen, naar het gezicht turend voor verdere informatie, opende de beste man opeens één oog; ik schrok me het lazarus en liep snel verder! Meestal als ik schrik (en dat is vaak), moet ik hard lachen om te ontladen, maar dat slikte ik nu in, durfde het niet, haha!
Vanaf de andere kant van het water, maakte ik snel nog een laatste foto, als om vast te leggen dat het heus zo raar niet was dat ik aan een overledene moest denken. Het leek wel of iemand vermoord was en daar was gedumpt. Toch?
Maar goed, mijn conclusie blijft: maak tijdens het werk vooral een wandelingetje tussendoor. Heerlijk even een fris windje langs en door je koppie en daarna weer opgeladen en met goede zin aan de slag!
juli 2019 Een tijdje geleden ontdekte ik voor mijn werkzaamheden voor Dunweg Uitvaartzorg, het mooie werk van Vanessa van Munster. Met plezier maakte ik er een inspiratiepagina over: beschildering uitvaartkisten.
Humor Naast het beschilderen van uitvaartkisten, tekent en schildert Vanessa nog veel meer. Heel grappige creaties, waar je spontaan vrolijk van wordt. Kijk voor een impressie maar eens op haar instagram account: nesjakleintjeart
En zo werd ik vorige week dus verrast, want wat bleek? Vanessa had mijn kleine meisje op beeld vereeuwigd! Disney lijkt sprékend!!! Ik was en ben dan ook dolblij met deze mooie tekening.
Online te bestellen Op haar website Nesjakleintjeart.com kun je zien wat voor ‘cadeautjes’ er van Vanessa’s creaties te bestellen zijn. Het gaat van kussens tot ansichtkaarten tot mokken. En ja, bij die mokken moest ik óók meteen aan Gefladder denken. Jij ook?
juli 2019 Een zonnige dag en de tuin die je in geuren en kleuren tegemoet lacht. Geen beter moment en geen beter decor voor een heerlijke meditatie. Een momentje voor en met jezelf.
Hier en nu, in de tuin
Even zijn in het hier en nu. Het klinkt zo vaag, maar is zo simpel. En helend. Meditatie brengt je dicht bij jezelf, helpt je spanning en negatieve emoties loslaten, laadt je op en maakt dat je de gedoetjes (lees: problemen) in je leven weer in het juiste perspectief ziet. Maar… dan moet er natuurlijk geen kat met ándere gedachten om je heen lopen!
Kattenkwaad Disney geniet ervan om in de tuin te zijn, maar dat gebeurt wel alleen met míj erbij. Als ze ook maar even te lang naar een vogel loert, verpest ik maar al te graag haar feestje. Mediteren met mijn ogen dicht, terwijl zij in de tuin rommelt, lijkt me dan ook geen goed plan. Ik ben er namelijk van overtuigd dat mevrouw haar ‘zijn‘ eer aan zal doen en kattenkwaad uit zal halen. “Even naar binnen dus, Dis!” (En daar was ze niet blij mee.)
In verbinding met de natuur Met m’n kattenschat binnen, zittend op mijn meditatiekussen en ogen gesloten, kon het genieten beginnen. Want het mooie van buiten mediteren, is dat je al die heerlijke natuurgeluiden hoort. Hier in de tuin betekent dat vrolijk vogelgekwetter uit de omgeving. Mijn ademhaling werd steeds rustiger en mijn lijf zat moeiteloos stil en rechtop. Gedachten kwamen en gingen en zo ook geluiden…
Met een glimlach Toen de vogels eenmaal doorhadden dat ik bleef zitten waar ik zat, kwamen ze heel vanzelfsprekend de tuin weer in en hoorde ik ze onbezorgd om me heen scharrelen. Ik kon het dan ook niet laten om tijdens het mediteren af en toe met een grote glimlach door m’n wimpers te gluren. Volledig in het hier en nu!
juni 2019 Vorig jaar was het zover. Het eerste nestje pimpelmeesjes in de túín! Ik zeg speciaal ‘in de tuin’, omdat we wel al eerder jonge pimpelmeesjes gehad hebben. Weet je het nog, jaren geleden, zo goed als in mijn slaapkamer? Maar goed, net als vorig jaar dus netjes in het vogelhuisje in de achtertuin, vlak naast het raam van de woonkamer. Disney zat zodoende elke dag op de eerste rij!
Terwijl pa en ma pimpelmees ijverig heen en weer vlogen met nestmateriaal – wat ik graag vast wilde leggen – vond Disney het elke keer weer nodig om haar neus in mijn zaken te steken.
Disney en de pimpelmezen hadden geregeld oogcontact, maar dat weerhield de pimpelmezen er gelukkig niet van de ene na de andere sappige rups langs te brengen.
Ziet er smakelijk uit toch?
Er werd goed voor de jonge pimpelmeesjes gezorgd.
En zoals altijd, worden kleine ‘meesjes’ groot.
Het was weer pure mazzel, dat ik op het juiste moment thuis was en de tuin in liep. Verrek, dacht ik, de pimpelmeesjes vliegen uit! Snel pakte ik mijn camera erbij, om nog nét zo’n prachtig natuurmoment vast te kunnen leggen. Daar krijg je toch nooit genoeg van?
juni 2019 Het is druk in de hoofdstad. Het succes van ‘de snackbar’ van ome Willem kent geen grenzen en ooievaars van her en der weten de weg naar Amsterdam Nieuw-West te vinden. Geuzenveld, om precies te zijn. De plek waar manke Nelis, een bekende Amsterdamse ooievaar, al jaar en dag zijn hapje haalt. Eendagskuikens van Willem Bos, aan de rand van de Osdorperpolder.
Zoals een aantal jaar geleden al op Gefladder te lezen was, komt manke Nelis in Nieuw-West zijn maaltijd halen, terwijl hij en zijn vrouw hun nest hebben in het Vondelpark. En elk jaar weer, wanneer de jongen groot genoeg zijn om uit te vliegen, worden ook de kinderen meegenomen.
Toen ik vorig jaar even een praatje ging maken bij Willem, zou hij nét de ooievaars voeren…
Ze leren wormen plukken in het Sloterpark en maken kennis met ome Willem, waar de eendagskuikens ze om de oren vliegen, wat een luxe (Willem gooit de kuikens altijd met een sierlijke boog naar de ooievaars).
Geen grap Maar het is dus allemaal uit de hand gelopen. De tamtam heeft zijn werk gedaan en ooievaars uit het hele land zijn nu op zoek naar een woning in Amsterdam. En dat, terwijl het er dus al zo ontzettend druk is.
Foto: Willem Bos
Op het grasveld tussen kinderboerderij Geuzenveld en het huis – de snackbar – van ome Willem, zijn geregeld wel meer dan twintig ooievaars te tellen. Deze ochtend waren 22 ooievaars op hun versie van een broodje bal aan het wachten (eendagskuikens met kattenbrokken, zónder brood, want brood is niet goed voor ooievaars).
Territoriumdrift in het Vondelpark Zoals gezegd, woont onze BO’er manke Nelis op stand, daar in het Vondelpark. Zelfs BN’ers uit de koninklijke familie mag hij tot zijn vriendenkring rekenen, dus zo gek is het niet, dat ook andere ooievaars een plek in het park proberen te bemachtigen.
Manke Nelis mag dan wel mank zijn, over zijn grenzen laat hij niet gaan. Dus toen een nieuw ooievaarskoppel op een flinke boomstam in de buurt van Nelis een nest wilde maken, stak hij daar een stokje voor. Of beter gezegd: gooide hij de takjes eraf. Elke keer wanneer het nieuwe koppel uit eten gingen, zag Nelis kans om de boel te saboteren!
En toen werd hij dus een keer betrapt door de jonge nieuweling. Nou, die heeft het meteen geweten en er flink van langs gekregen. Nelis voelt zich namelijk heer en meester als Bekende Ooievaar en duldt nu eenmaal geen nieuwe buren.
Ringnummer Dat het om een ‘jonge nieuweling’ gaat, weten we doordat de ooievaar geringd was. Het nummer op de ring om zijn bovenbeen, was met inzoomen van de camera af te lezen. Het ging om een twee-jarige ooievaar uit Voorburg, die we na ingrijpen van Nelis, waarschijnlijk niet meer terugzien in het Vondelpark.
Waar we de jeugdige ooievaar wél terugzien, is voor de deur bij Willem Bos! Want tussen die 22 ooievaars op de eerdere foto, bleek niet alleen manke Nelis zich te bevinden, maar dus óók die knul uit Voorburg, die een kuikentje kwam scoren. Gelukkig deed Nelis daar níet moeilijk over.
Nieuwbouw Stadsdeel Nieuw-West heeft inmiddels gehoor gegeven aan de vraag naar meer woningen en toegezegd dat komende maand in de Osdorperpolder vijf palen geplaatst zullen worden.
Volgend jaar zullen we dan wel merken hoeveel gefladder er dán weer zal ontstaan…
april 2019 Toen ik vanmorgen vroeg een kop koffie aan het zetten was, hoorde ik een ‘pok’ tegen het raam. Och jee, was het weer zover? Bij het raam aangekomen, was op de stoel voor het raam het slachtoffer te zien, een groenling.
Wat eten we vandaag? Nu zou je kunnen zeggen: “Laat maar liggen, dan komt hij vanzelf wel weer bij… of niet”, maar de ervaring heeft geleerd dat dát niet verstandig is. Er zitten namelijk altijd eksters op de loer, die zo’n raamslachtoffer graag even komen oppikken. En dan niet om naar een veiliger plekje te brengen, maar om – in dit geval – mee te ontbijten. Ik dus naar buiten…
En hij leefde nog lang en gelukkig… De groenling heeft zo’n 10 minuutjes bij me gezeten. Eerst bewegingloos met de ogen dicht en vervolgens weer alerter. Toen hij met zijn vleugels begon te bewegen, wist ik dat het moment daar was… hij vloog weg. Wie weet dat hij straks weer terugkomt voor zíjn ontbijt. Er liggen namelijk overheerlijke gehakte zonnebloemkernen in het voederhuisje.
april 2019 Eerste paasdag. En omdat ik een dag eerder al hardgelopen had, was het deze ochtend tijd voor een wandeling. Ik besloot een bezoekje te brengen aan de schildpadden rondom Ruige Riet en Heemtuin. Deze water-/moerasschildpadden in het Sloterpark zijn dol op het voorjaar en vooral in de vroege morgen is een bezoek aan dit gebied aan te raden. Je kunt dan optimaal genieten van het prachtige geluid van stilte. Wat hemels…
VIDEO Sound of Silence rondom Ruige Riet en Heemtuin Sloterpark
Lekker knus? De roodwangschildpadden, geelwangschildpadden en geelbuikschildpadden willen allemaal het beste plekje op de in het water liggende boom. Zonder pardon duwen ze elkaar van de stam of gaan gewoon óp elkaar liggen.
Opgestaan, plaats vergaan
Van de ene kant van het water – daar waar natuurspeeltuin De Natureluur ligt – leidde de paaswandeling door het Ruige Riet naar de andere kant van het water…
Op paasbezoek Verschrikt door een takje waar ik per ongeluk op was gaan staan, doken de meeste schildpadden snel het water in. De twee stoerste bleven zitten. Die wisten natuurlijk dat ze anders hun plekje op de boomstam kwijt zouden zijn!
Ik wenste de twee een fijn paasweekend en ging weer rechtsomkeert richting huis: “Vrolijk Pasen!”, meende ik nog achter me te horen…
april 2019 Het is lente en de water-/moerasschildpadden laten zich weer graag zien in en over het water langs Ruige Riet Sloterpark. Kijk je van een afstand, dan zie je in de boom die daar in het water ligt, allemaal bergjes naast elkaar; het zijn de schildjes van de roodwang-, geelwang- en geelbuikschildpadden die heerlijk in het zonnetje liggen. Laatst ging ik ze even van dichtbij gedag zeggen. Van een zeker monster was mij toen nog niets bekend.
De schildpadden op hun vertrouwde stekkie langs het Ruige Riet
Aan de andere kant van het Ruige Riet aangekomen (kant President Allendelaan), zocht ik langs de waterkant of daar net als vorig jaar ook weer schildpadden lagen. Dit keer echter, zag ik in een flits vanuit een ooghoek een… monster?! Ik schrok me rot en sprong in een reflex weg van de kant.
Maar zo erg was het niet, want na die ene seconde weer twee stappen teruggezet te hebben, kon tot de conclusie gekomen worden, dat hier geen sprake was van een monster. Slechts van een grote, dode vis. Wel een joekel, dus misschien dat we dan toch wél van een monster kunnen spreken…
Behoorlijk groot, die vissen in de wateren van het Sloterpark
Blub de Vis is niet meer
En terwijl de wandeling weer voortgezet werd, gingen mijn gedachten naar die keer met die ándere grote jongen: kus of kies
februari 2019 Opgroeiend in Amsterdam Noord tegenover het Vliegenbos – de thuishaven van mijn korfbalvereniging K.C.N – heb ik heel wat voetstappen achtergelaten op de bospaden. Heerlijke tijden waren dat en wat was het altijd magisch, al die bomen om me heen. Ik herinner me het gevoel van ‘trots’, wanneer ik bij de club bezoekers hoorde praten over hoe mooi ze het vonden, onze velden midden in het bos. Wanneer we naar en van de korfbalvelden liepen, zagen we hoog in de bomen geregeld uilen zitten. En wat was het bijzonder toen we eens een braakbal vonden. Een uilenbal waarin je de vacht en botjes van de opgegeten muisjes zag zitten.
Ook in en om het Sloterpark zitten uilen. Bij een buurman hier in de wijk zat een paar jaar geleden eens een Ransuil op de schutting en in het Sloterpark had ik zelf eens een leuke ontmoeting met een bosuil.
Foto: Marina den Ouden – De braakbal…
Braakbal in Heemtuin Sloterpark Marina den Ouden, ecologische medewerker van de gemeente, was in de Heemtuin/het Ruige Riet op een braakbal gestuit. Maar… wie zou er zo prachtig hebben staan kotsen? Dát is momenteel de vraag. We hebben namelijk nog niemand gevonden die met zekerheid heeft kunnen/durven zeggen van welk dier deze bal afkomstig is.
Gedacht werd aan de bosuil, maar omdat de braakbal vrij groot is – ca. 8 cm. – wordt daar ook weer aan getwijfeld. Nou, wat maakt het uit. Het blijft gewoon ontzettend boeiend om te zien wat voor bijzonders de natuur ons telkens weer ‘voorschotelt’ (eet smakelijk).
Zum kotzen Uilen slikken hun prooi in één keer door en omdat niet alles verteerd kan worden, worden o.a. haren, botjes, nagels, snavels, weer uitgekotst. Andere roofvogels produceren een bepaald maagzuur dat wél botjes kan verteren. In hun braakballen zullen dan ook geen botjes gevonden worden. En er zijn méér die braakballen produceren: de blauwe reiger, lijsterachtigen, de ijsvogel (bal met visgraatjes), maar ook de vos. En vossen… die lopen hier ook rond!
