Auteursarchief: gefladder
Slimme verkooptruc?
En dan loop je door Tuincentrum Osdorp in Amsterdam Nieuw-West. Je bent vast van plan om alleen maar even een drijfplantje te kopen voor de minivijver. Je bent er kind aan huis, dus je weet waar in de winkel je moet zijn. Je kunt zodoende snel overal langslopen. Snel, omdat je weet dat wanneer je ergens stil blijft staan, je met aandacht gaat kijken. En wanneer je met aandacht gaat kijken, ga je dingen echt ‘zien’. En wanneer je in het tuincentrum dingen gaat zien… dan wil je het hebben ook! Want oh, wat is het toch allemaal mooi.
Gefladder in het tuincentrum
Elke keer weer houd je jezelf dapper voor dat je toch écht geen ruimte meer hebt in de tuin, maar je voorstellingsvermogen weet altijd wel weer een nieuw plekje te creëren. Dus belandt er toch weer een plant in je mand. En als je mand dan vol is, loop je soms ook nog terug naar buiten om alsnog een karretje te pakken, zodat er nóg meer mee kan. Zo gaat het vaak bij mij. En dat wilde ik nu per se voorkomen. Dus met blik vooruit, liep ik de paden door. Maar ja, op gefladder was ik niet berekend.
Vanuit mijn ooghoek was te zien hoe een vlinder op een bijzonder roze bloemetje zat. Als vanzelf stopten mijn voeten met lopen en keek ik met aandacht naar de vlinder, een atalanta, die naar het scheen aan een overheerlijke maaltijd zat. M’n smartphone was zo slim om foto’s en filmpjes te maken en de mensen die voorbij liepen, keken waar ik toch zo aandachtig naar stond te kijken. En ik? Ik speelde de vermoorde onschuld. Deed alsof ik er niets aan kon doen, dat vlinder en smartphone zo’n gezellig onderonsje hadden.
Maar zo onschuldig als het allemaal leek, was het niet. Ik verdenk het tuincentrum er namelijk van de vlinders in te huren. Deze fladderaars hebben het ‘verkopen’ immers helemaal in de vleugels. Natuurtalenten zijn het. Of beter gezegd: Sales talenten. Want voor ik er erg in had, stond het bijzondere plantje opeens in mijn mandje en kort daarna in een pot in de tuin.
PS. Het duurde niet lang voor het plantje – een Zeeuws knopje, ofwel Astrantia major ‘Pink Pride’ – ook in de tuin door vlinders bezocht werd. Spijt heb ik dan ook totaal niet van mijn aankoop. Plezier wél.
De grote groene situatie
Vorig jaar tijdens een lekker rondje hardlopen in de regen, viel mijn oog op een grote groene sabelsprinkhaan die op de leuning van de brug zat. Op zijn vleugels lagen enkele dikke, heldere regendruppels. Wat een mooi plaatje!
Mijn eerste ontmoeting met zo’n grote groene dateert van jaren geleden en staat omschreven in het boek Natuur met een knipoog. Dit moment bij de brug was mijn tweede ontmoeting en ik kon alleen maar denken ‘waar is een camera of smartphone wanneer je er een nodig hebt, potver’. 
De Haan en de sprinkHaan
Apart genoeg, zat kort na dit natte voorval een e-mail van Meijert de Haan in mijn mailbox. Mét bijlage, want De Haan had wél z’n smartphone op zak. Het bleek dat Meijert op een grote groene situatie gestuit was. En net als in míjn geval jaren geleden, had alles zich afgespeeld op een fietspad en was een deel van de situatie behoorlijk tragisch: er lag een dode! Ook in dit geval, was het ’t mannetje dat het leven gelaten had. Wat is dat toch met die kerels. Kijken ze soms niet goed uit met oversteken?
Maar goed, zoals ik al aangaf was slechts een déél van deze grote groene situatie tragisch. Het andere deel was heel mooi en liet tevens zien dat leven en dood dicht bij elkaar liggen. Waar vader op het fietspad overleden was, had moeder namelijk haar kans schoon gezien om op datzelfde fietspad haar eitjes af te zetten. Op de beelden zien we dus hoe de grote groene sabelsprinkhaan zich voortplant: in (schors)spleten of in de bodem!
Hihi, in de video hoor je een fietsende dame naar Meijert roepen: “Alles goed?!” Ze zal wel gedacht hebben dat die meneer – zo voorover gebogen op het fietspad – wellicht niet goed geworden was! Toch fijn dat mensen nog op elkaar letten.
Een piepklein sprookje
Dit piepkleine muisje was naar binnen geglipt, maar werd daar opgevangen door avonturenpoes Disney. Disney was maar wat blij met haar nieuwe, smakelijke speeltje en tikte het kleintje eerst vrolijk alle kanten op. Maar gelukkig niet voor lang.
Het muisje kon teruggezet worden in de tuin en ging er na een paar dappere ademhalingen vliegensvlug vandoor. “Piep!” hoorde ik het muisje nog roepen (als in ‘dankjewel’).
Poes balen natuurlijk, maar zeg nu zelf: een Disney prinses hoort gewoon netjes uit een schaaltje te eten, toch…?
Het muisje leeft vast nog lang en gelukkig.
Gefladder bij het Raathuis
Je zal maar weer een vergadering hebben. Zo saaaai…
Maar het kan anders. En wel in Fruittuin van West. Dit is een boerderij in Amsterdam waar je niet alleen in je vrije tijd met jong en oud kunt zijn, maar ook in de baas z’n tijd. Hier staat namelijk het Raathuis, een ideale plek voor kleine zakelijke bijeenkomsten.
En in je pauze… fladder je gewoon lekker door de boomgaard achter de kippen aan! Met al dat gefladder ga je er nog naar uitkijken ook: gezellig vergaderen. Iets om zeker even rond te bazzzzuinen 
Kijk eens, het groene boek was er ook!
Gefladder met de Maine Coons
Poezesnoes Disney was laatst behoorlijk in haar nopjes. Waarom? Nou, oordeel zelf, moet je kijken wat een kanjers er binnenkwamen! Deze gebroeders Maine Coon zijn toch wel katten waar je als poes je nek voor omdraait: “Fuutfjuuw!”
De Maine Coons Nero en Naruto uit Hoofddorp zijn graag in de tuin, maar samen met pa en ma Wim en Jolanda op de bank vinden ze ook erg fijn. Vooral als ze mee mogen lezen uit het boek Gefladder, Natuur met een knipoog! Wellicht werd op onderstaande foto nét een stukje voorgelezen over die muis bij de minivijver. Of over de meesjes met waterpret, tót die ene ‘angry bird’ zich ermee ging bemoeien. In ieder geval was Naruto een en al aandacht…
Nou jongens, geniet van al het gefladder en eh, jullie krijgen een neusieneusie van Disney! (Ze vindt jullie allebei even knap.)
Hans Kraai op de gezonde toer
Hans Kraai – niet te verwarren met Hans Kraay jr. – heeft altijd wel zijn babbel klaar. Hij heeft doorlopend het hoogste woord en houdt alleen zijn bek als hij aan ’t eten is. Ik moet wel zeggen… soms heeft de man behoorlijk zinnige dingen te vertellen. Snoepen doet hij bijvoorbeeld verstandig en dát goede voorbeeld geeft hij graag door.
Alleen… opeens moet hij zo nodig weer interessant doen. Wil hij laten weten dat hij over de grens gevlogen heeft en een nieuwe taal machtig is. Tsss, uitslover. Maar goed, hij heeft gelijk. Oók als hij Engels spreekt:
An apple a day,
keeps the doctor away.
En ik hoorde hem er nog net achteraan schreeuwen: “And now leave me alone, this apple is mine, mine, mine!”
Wat een gierigaard…
Goedemorgen bij IVN
Op een mooie lenteochtend stonden kraai, hardlopers en houtduif op de Instagram pagina van IVN Amsterdam:
Een goedemorgen vanuit het Sloterpark.
Waar de ene Amsterdammer eerst even de kat uit de boom kijkt…
En de ander de dag al hardlopend begint…
Zijn er ook die denken ‘pff, voor mij nog even niet’.
Pimpelmees pimpt vogelhuis
maart 2022
Het is lente en ook bij de pimpelmeesjes heeft Cupido toegeslagen. Deze kleine knapperds zijn hard toe aan samenwonen in hun eigen liefdesnestje, dus ja, dan ga je op zoek naar een geschikt vogelhuis. Eén die aan al je eisen voldoet. En heb je er dan een gevonden op GeFlunda (je weet wel: Gefladder en Funda in één), dan zorg je dat je de eerste bent die een kijkje komt nemen.
Kijkdag!
Check, check, dubbel check
Verkocht
Oké, je hebt in de tuin de woning van je dromen gevonden en bent klaar om een gezin te stichten… dan moet het huis natuurlijk eerst nog opgeknapt worden. Nou, voor een pimpelmees is dat uiteraard totaal geen probleem. Die heeft het pimpen helemaal in de vleugels.
VIDEO
Vanuit de woonkamer bekeken
Brute buizerd?
april 2022
Roofvogels. Prachtige vogels met een sluwe blik. Misschien woon je wel ergens waar je ze geregeld tegenkomt. Tijdens míjn rondjes door het park, zijn het met name sperwers, haviken en buizerds, die zich laten zien. Zo is het hier in de vroege morgen heel normaal als een buizerd opeens vanuit de bosjes voor je langs scheert, prachtig. En of je dan bang moet zijn voor deze brute rover? Welnee, want zo bruut als je denkt dat hij is, is hij heus niet (altijd).
Tijdens het wandelen of hardlopen kom je de buizerd geregeld tegen op het grote grasveld langs de Sloterplas. Dat is een waar wormen walhalla. En dan bedoel ik geen paradijs voor de wormen, maar juist dat het veld vól met wormen zit. Een paradijs voor de vogels dus. Die komen hier dan ook maar wat graag een wormpje plukken. En ja, óók die zogenaamd brute buizerd.
Tijdens het hardlopen – mét m’n camera in de hand – zag ik deze wandelende tuinkabouter gemoedelijk over het veld stappen en hier en daar een wormpje uit de grond trekken. Een heerlijk sullig beeld dat helemaal past bij een ontspannen rondje door het park.