Prikkel
mei 2012
Mijn leuke laurierboom die vanwege het zachte winterweer al enigszins met de lentebloei bezig was, is zich letterlijk dood geschrokken van de plotselinge, zéér strenge vorst die toch nog om de hoek kwam kijken. Zijn bladeren werden steeds bruiner en zijn takken stonden op knakken. Toch bleef ik nog enkele maanden de hoop houden dat we nog lang en gelukkig samen zouden blijven. Dus niet.
Met Pasen werd het me duidelijk.
Dit keer geen verrijzenis uit de dood; mijn laurier hield het voor gezien. Hij had blijkbaar nog nooit van een opstanding gehoord. Jezus, wat jammer zeg!
Hulstboompje
Maar dan een paar dagen geleden: ik had een nieuw boompje aangeschaft. Wat een leukerd, een kleine hulstboom. Zowel in de voor- als in de achtertuin staan verschillende soorten hulst, dus dit exemplaar past er perfect bij.
Na hem lekker veel water gegeven te hebben, gaf ik hem een naam: Prikkel. Met het vervelende afscheid van de laurier nog vers in het geheugen, ben ik namelijk van plan om veel en liefdevol tegen de kleine hulstboom te praten. En dat gaat nu eenmaal vanzelfsprekender als ik hem gewoon bij zijn voornaam kan noemen. Logisch toch?
Het eerste wat ik vanmorgen deed, was een kijkje bij Prikkel nemen:
“Goedemorgen Prikkel, is het je een beetje bevallen, je eerste nacht bij ons in de tuin?”
Prikkel zei niets terug, maar ik had zo het vermoeden dat het wel goed zat.
Aangename prikkel
Na snel met de fiets boodschappen gedaan te hebben, zag ik bij thuiskomst nog net de buurman van verderop lopen. Een goed moment om hem meteen aan het nieuwe gezinslid voor te stellen. Ik vertelde dat hij de naam Prikkel gekregen had en wat zijn afkomst was, hulst.
De buurman lachte, gaf m’n boompje een aai over de bol en constateerde meteen dat die zijn afkomst eer aandeed: Prikkel prikte vriendelijk.
En na zowel de buurman als mijn kleine boom gedag gezegd te hebben, liep ik tevreden naar binnen om de boodschappen op te ruimen. Ja, Prikkel zal hier vast wel kunnen aarden.
Prikkel anno 2016
