Duif in huis

februari 2015
Laatst deed ik meteen bij thuiskomst de tuindeur open; het was tijd om de vogels eten te geven. De waterhoentjes rennen dan meestal snel weg of verstoppen zich in een hoek van de tuin, de merels houden me vanaf de schutting in de gaten (maar worden al steeds brutaler) en de duiven… die staan gewoon met snavel omhoog en verwachtingsvolle blik, vlak voor m’n neus. Meestal zijn de duiven dan met z’n tweetjes (de rest volgt later).

Wanneer je aandacht hebt voor de natuur, heeft de
natuur óók aandacht voor jou, dus:
PAS OP!

Toen ik terug naar binnen liep om de trommel met lekkers te pakken (geen tarwekoekjes, maar tarwevlokken), werd ik onderweg afgeleid door een stapel reclameblaadjes op tafel. Zodoende zette ik de trommel tarwevlokken even neer om aandacht te kunnen besteden aan de weekaanbiedingen. Tja, en dát schoot de duif blijkbaar in het verkeerde keelgat. Een keelgat dat zij liever gevuld zag met eten; het duurde haar allemaal véél te lang. Op hoge poten kwam madam naar binnen gestapt: “Eh hállooo… door reclameblaadjes bladeren? Zou je óns niet eerst even te eten geven?!”

Een duif met lef

Krijg nou wat, het moet toch niet gekker worden, dacht ik meteen. De brutaliteit!
(Maar ondertussen was ik behoorlijk van deze assertieve dame onder de indruk; snel zette ik haar op de foto.)

Een boze reactie zou een fladderende duif in m’n woonkamer kunnen betekenen en bah, dáár zit natuurlijk niemand op te wachten. Heel kalm liep ik daarom richting de duif – mét trommel tarwevlokken. Op haar beurt, liep ook de duif heel rustig weer terug naar buiten.

Ondertussen keek haar vriendje vanuit de tuin vol ontzag toe hoe zijn vriendin ‘het eten wel even was gaan halen’.

“Kijk Sjaak, zó doe je dat!”

*  *  *

• Een duif die níet kalmpjes weer naar buiten wandelde: duif verstoort vredige zondag 
• Assertiviteit loont: brutale vogels hebben de halve wereld