Een mini eend? Een… dodaars!

april 2016
Gefladder toont wat zich aandient. Oók als de beelden niet helemaal geweldig zijn, want het gaat nu eenmaal in de eerste plaats om ‘het moment’. Het moment dat weer voeding is voor een nieuwe anekdote. Zo was daar in februari het moment van de mini eend die eigenlijk een dodaars was (maar dat wist ik toen nog niet…)

Ik was hardlopen en bijna thuis, toen mijn blik naar het water voor manege Geuzenveld getrokken werd. Huh, wat zag ik daar nou? Een mini eend? Dat het in wezen helemaal geen eend was, werd meteen duidelijk: het beestje dook onder, bleef onder en kwam vervolgens op een geheel andere plek weer boven water. Ik liep daarom uit nieuwsgierigheid, met samengeknepen ogen om het scherper te kunnen zien, naar de waterkant.

Ik voelde me totaal onbegrepen
en elke keer wanneer ik de gevleugelde
pestkop wilde aanwijzen, dook het
kleine secreet vliegensvlug weer onder.

“Ziet u iets?”, hoorde ik achter me vragen. Het was een mevrouw met in de kinderwagen haar kleinkind. “Ja nou, ehm, het is een ehm, tja… een soort mini eend. Ik weet ’t ook niet. “
“Is het niet gewoon een waterhoen of een meerkoet?”, vroeg de dame. “Neeeee,” antwoordde ik, “het is echt een vogel die ik hier nog niet eerder gezien heb. Uit het gedrag zou je zeggen een fuut, maar het is geen fuut. Hij lijkt op een mini eend!” Ik voelde me totaal onbegrepen en elke keer wanneer ik de gevleugelde pestkop wilde aanwijzen, dook het kleine secreet vliegensvlug weer onder.

Vliegensvlug die camera ophalen!
Ondanks de frustratie, lukte het om toch nog enigszins helder na te denken: ik was bijna thuis dus… dit raadsel was simpel op te lossen. Snel trok ik dan ook een sprintje naar huis, griste m’n camera van tafel en rende weer terug naar het water. Maar goed, dan heb je die camera, maar nog steeds die kleine waterrat die van onderduiken een sport maakte. Steeds als ik nét aan het inzoomen was, was de vogel niet gevlogen, maar wél kopje onder. En dan maar weer afwachten waar hij dan weer boven zou komen. Voor een scherpe foto was ik steeds net te laat of net te vroeg met klikken.

De mini eend die een dodaars bleek te zijn

Wijze buurvrouw
De mevrouw met de kinderwagen was inmiddels weg en ik waande me alleen. Tót ik schrok van de vriendelijke woorden:  “Zie je weer wat moois?” Het was buurvrouw Bep, die met haar fiets achter me stond. Weer net zo onsamenhangend als eerder, probeerde ik uit te leggen wat zich voor m’n neus afspeelde en weet je hoe buurvrouw Bep reageerde? “Ooooo, dat klinkt als de dodaars!” Met een “O echt? Dus ik ben niet gek?!” en een grote lach op m’n snoet, bedankte ik m’n buufie en rende naar huis, linea recta naar m’n laptop en Google.

VIDEO – poging 1
Héél kort de eerste bewegende beelden van de dodaars.

Zomerkleed & winterkleed
Na Google m’n zoekwoord gegeven te hebben, verscheen er een plaatje van een mooi roestkleurig vogeltje. Hè? Dat was niet de vogel die ik buiten gezien had!! Maar in plaats van teleurgesteld weg te klikken, keek ik gelukkig even verder, waarbij mijn blik op het woord zomerkleed viel. En waar een zomerkleed is, is ook een winterkleed, dus ik zocht de afbeelding die daarbij hoorde en ja hoor, daar kwam inderdaad het vogeltje tevoorschijn dat ik gezien had: de dodaars (meervoud: dodaarzen) met winterkleed. En dat de watervogel zich als een fuut gedroeg, klopte ook: de dodaars blijkt namelijk de kleinste uit de familie Fuut te zijn.

In de herkansing!
Drie weken later – inmiddels maart – kreeg ik bij de watergang ter hoogte van m’n achtertuin een herkansing. Dit keer waren er twéé dodaarzen. Het was vast een verliefd stel en zeker… nog net zo irritant: onderduiken hier en opduiken daar, zucht. Dat werd dus weer vliegensvlug klikken en hopen op enigszins duidelijke beelden.

De dodaarzen met z’n tweetjes.

Kleurverandering
Je ziet hier trouwens ook meteen, dat vergeleken met een paar weken eerder, de veren al langzaam van kleur aan het veranderen waren.

De meeste foto’s zagen er als volgt uit…

VIDEO – poging 2
Er werd zelfs nog een visje gevangen.

Hierna heb ik de dodaarzen slechts één keer teruggezien. Dat was in de plas tussen de heemtuin en het Ruige Riet. Maar ach… ze zullen vanzelf wel weer een keer opduiken!